Dobra, no to pora na kolejny wykład domorosłego, tudzież dwororosłego filozofa (bo lubię też myśleć na dworze, choć wielu mówi, że zapominam tylu rzeczy, że niedługo zgubię mózg- choć to, że o czymś zapominam jest spowodowane tym, iż używam mózgu myśląc o czymś innym, niekoniecznie niecodziennym).
W życiu sprawy możemy podzielić różnie. Myślę jednak, że najistotniejszym podziałem może być podział na:
1. Sprawy ważne
2. Sprawy pilne
Czasem sprawy ważne mogą być również pilne. Czasem sprawy przede wszystkim pilne, mogą być także ważne. Na czym to polega, bo z reguły nie czynimy tutaj rozróżnienia i bierzemy „ważne” za „pilne” i na odwrót? Za chwilę postaram się wyjaśnić.
Na początku chciałbym jednak zaznaczyć, że swój podział opieram na swoim światopoglądzie, a ten zawiera bardzo ważny składnik LIBERALIZMU, którego hasło w skrócie brzmi: „żyj i daj żyć innym”.
Stąd patrzę na życie i jego sprawy racjonalnie, pod kątem rzeczywistych ludzkich potrzeb. Nie uznaję czegoś ponad nie, oprócz sprawy etyki, a etykę zasadzam przede wszystkim na wspomnianym wyżej prostym haśle. Również w obrębie etyki hasło to, wspomagane empatią przysługującą każdemu człowiekowi nie będącemu psychopatą, uważam za fundament nie potrzebujący żadnych dodatków. Cała reszta stwierdzeń odnośnie moralności wynika tylko z tego, iż życie jest skomplikowane i nie zawsze wystarcza stwierdzić: „żyj i daj żyć innym”. Nie wystarcza, co nie oznacza, że jakakolwiek prawda moralna uniwersalna dla wszystkich ludzi, jest oderwana od tej reguły pozytywnego egoizmu
i nienaruszania egoistycznych interesów innych ludzi.
Altruizm jest wytłumaczalny biologicznie, przy czym można uznać go za lustrzane odbicie egoizmu, ukształtowane dzięki życiu stadnemu naszego gatunku, czy jak kto woli, społecznemu- sprowadza się to do tego, że nikt z nas poza Robinsonem nie żyje na bezludnej wyspie (pomińmy Piętaszka).
Jeszcze raz warto wspomnieć o empatii, choć powtarzam o niej często w niejednym tekście, jakbym miał jakąś manię na jej punkcie. I tak jest w istocie, to mania, choć moim celem jest przede wszystkim dotarcie do ludzi, że większość z nas nie jest „zła” z natury. Nie krzywdzimy na ogół innych, ponieważ wczuwamy się w nich emocjonalnie; współczujemy, kiedy wiedzie im się źle. Pomagamy. Chcemy robić im niespodzianki- to wszystko dlatego, ponieważ biologicznie rzecz ujmując, nasze interesy często bywają zbieżne i pozostawiają pole manewru dla symbiozy- i taka strategia przetrwania przeważyła szalę w przypadku naszego gatunku, przyćmiewając pasożytnictwo (choć nie niszcząc go zupełnie). Ale to biologicznie- to geneza empatii. Na co dzień mamy ją i kierujemy się nią tak samo, jak inteligencją, będącą również produktem ewolucji, „tkwiącym” w mózgu. Nie musimy widzieć ani w jednym, ani w drugim, czegoś „niskiego”, ponieważ służy to ostatecznie celom biologicznym i nie ma na pierwsze, ani drugie oko, żadnego celu wyższego.
Jeśli więc żyję i daję żyć innym, warto dodać, że życie w społeczeństwie wymaga także swojego wkładu. To zupełnie logiczne, że ludzie mają przeróżne predyspozycje i talenty. Używamy mózgów w takim, a nie innym stopniu, a społeczeństwo osobników inteligentnych stwarza warunki do w miarę harmonijnej koegzystencji. Tutaj więc, mowa jest o pewnych obowiązkach każdego członka społeczeństwa. Istnieją ludzie „prości”, których interesują przede wszystkim, a może i jedynie, proste rzeczy, co w skrócie możemy nazwać pracą fizyczną. Taka praca, mimo robotyzacji przemysłu, jest nadal potrzebna. Mamy również „prostaków”, których może nie interesować… niemal nic, ale by nie powymierali z głodu, ostatecznie również biorą się za taką pracę, choć jedyną czynnością przez nich ukochaną może być picie alkoholu z kolegami.
Każda praca jest w społeczeństwie potrzebna, a dziedziny wymagające postępu (nie ma chyba niewymagających) najlepiej stymulowane są do niego poprzez ludzi żywo zainteresowanych daną dziedziną, a więc mającym do niej również stosunek emocjonalny. Ktoś więc może zostać pedagogiem, jeszcze kto inny psychologiem, jeszcze ktoś inny murarzem, a ktoś inny piosenkarzem. Każde płatne zajęcie jest pracą- ponieważ przynosi pożytki, i dlatego zyski pieniężne za nią się należą- sprawa ich wysokości pozostaje kwestią dyskusji i zdania są mocno podzielone.
Praca więc, nie musi być harówką, a wręcz wskazane, by nią nie była. Choć może jeszcze lepiej zamiast słowa „harówka” użyć określenia „twardy mus”. Mimo bowiem, iż jeżeli murarz kocha swoją pracę, jego satysfakcja z niej mocno, lub nawet zupełnie przyćmiewa wielki wysiłek (tu fizyczny) jej towarzyszący. Cieszy się bowiem zarówno jej przebiegiem, jak i jej efektami. Tak jest również z każdym innym zawodem- praca artysty, np. piosenkarza jest przydatna, gdyż bez muzyki doświadczylibyśmy nagłego skoku depresji na wielką skalę. Gdybyśmy założyli teoretycznie nagłe wyeliminowanie sztuki z naszego życia prywatnego i społecznego, tak właśnie by było, ponieważ mimo, że są ludzie, którym żadna sztuka potrzebna nie jest, zdecydowana większość potrzebuje jej, aby sprawnie funkcjonować, do czego należy czuć się po prostu dobrze.
Patrząc przez pryzmat biologii, dobre samopoczucie jest nastawione na możliwość uprawiania seksu, a więc rozmnożenia swoich genów- gdyż czymś niemożliwym jest na ogół przejście ze stanu depresji do szczytowania. Jeśli nie radzimy sobie w życiu, czujemy się źle, ponieważ biologia nie promuje nieradzenia sobie. Czasem wystarczy uświadomić sobie własne możliwości, wziąć się w garść i zacząć pracować z pozytywnym nastawieniem- wtedy biologia promuje takie podejście, nagradzając nas dobrym nastrojem.
Chcemy więc ostatecznie, by każdy z nas czuł się dobrze- a w dalszej pespektywie, nazywamy to szczęściem. O to zabiegamy wszyscy- ktoś może potrzebować w tym celu słuchania muzyki konkretnego, lub każdego gatunku, inny człowiek będzie miał kilka prac jednocześnie, byle, by nie miał chwili na bezczynność, jeszcze inny będzie śledził wiadomości TVP i razem z Ziemcem przeżywał kolejne etapy beatyfikacji papieża Polaka.
Liberalizm pozwala na dowolne zachcianki i kaprysy, pod warunkiem, że ich wcielanie w życie nie krzywdzi, czy nie narusza wyraźnie woli innych oraz ich praw człowieka. Czasem mamy do czynienia z postawami wyraźnie ingerencyjnymi, które są wręcz nastawione na narzucanie się siłą ludziom nieżyczącym sobie tego. Przykładem może być religia katolicka, która tkwiąc w społeczeństwie siłą tradycji, narzuca się na różne sposoby ludziom, którzy katolikami nie są. Kiedyś bycie katolikiem było wymogiem, dziś, w dobie demokracji, groźbą jest chociażby ostracyzm. I tak, Kościół Katolicki jest zwolniony z płacenia podatku, wszyscy podatnicy, niezależnie od wyznania lub braku, płacą ze swoich podatków na tą instytucję, dzieci nie-katolików często stają się obiektem drwin, kiedy nie przystępują do sakramentów, wśród których przyjęcie tzw. Komunii Świętej nabrało już charakteru wyścigu, a konkuruje się na rowery, zegarki i inne błyskotki. Kościół oficjalnie piętnuje to zjawisko komercjalizacji, a logicznie patrząc, jest mu to na rękę.
Taką opresyjną postawę konserwuje, jak sama nazwa wskazuje, konserwatyzm polityczny. Jego głównym rdzeniem nie jest bowiem racjonalne hasło „żyj i daj żyć innym”, lecz ideały oderwane zupełnie od życia, nauki, prawdy empirycznej- jak np. Bóg, Honor, Ojczyzna. Tak, jak liberał nie musi piętnować tradycji tylko z tej racji, że tradycją jest (jeśli akurat nikomu z definicji nie szkodzi- choćby śmigus dyngus), tak już konserwatysta z reguły sprzeciwia się z góry wszystkiemu, co w jakiś sposób nowe. Konserwa bowiem bierze za główną wytyczną wiekowość zjawisk, mimo, że większość czasu dziejów ludzkości to prymitywizm i brak wiedzy, z których wyrosło jakieś 80% utrzymywanych do dziś tradycji, czasem traktowanych jako odskocznia, a czasem jako priorytet i rzecz niekwestionowalna, traktowana z nabożnym szacunkiem (bez zrozumienia, za to z nadętym patosem). Uzasadnieniem jej utrzymywania ostatecznie jest zawsze „bo tak trzeba i już”. Choć nie są to rzeczy tak oczywiste, jak np. konsumpcja prowiantu, czy też wydalanie się, albo jakże oczywiste hasło, iż nie chcielibyśmy by ktoś nas okradł, a więc kradzież należy potępić.
Konserwatyzm w takim razie, w miejsce racjonalizmu kieruje się wspomnianym patosem, odwrotnie proporcjonalnym do skali zdrowego rozsądku. Wynikiem konserwatywnej mentalności jest m.in. fakt, że czegoś „nie wypada nie wiedzieć”. Że każdy powinien znać np. datę wybuchu Powstania X. Nawet, jeśli kogoś to po prostu nie interesuje i po poznaniu tej daty w szkole, zapomni o niej po sprawdzianie, a czasem, z rzeczywistą stratą dla niego, jeszcze przed nim.
Innym przekonaniem mocno „zakonserwowanym” jest to, że zaawansowana matematyka (poza mnożeniem, dzieleniem, odejmowaniem, dodawaniem, tabliczką mnożenia, kolejnością działań) jako jedyna bardzo efektywnie ćwiczy myślenie logiczne i abstrakcyjne. Oczywiście, że znajduje ona gorących fanów- natomiast inni, zaciekawieni innymi, tak samo logicznymi dziedzinami, logikę ćwiczą na, choćby, biologii, gdzie mamy różne odniesienia, np. wzajemne relacje między narządami wewnętrznymi. Jest to coś ścisłego, ponieważ nie zmienimy naszym kaprysem zasady wytwarzania enzymów przez jamę ustną. Określenie, że ktoś nie ćwiczy logiki równie dobrze za pomocą np. chemii, niż ten, który robi to z pomocą matematyki, ma tyle samo sensu co stwierdzenie, iż człowiek nie jedzący ziemniaków, ale konsumujący mnóstwo kukurydzy, ma nietolerancję na skrobię. Wiadomo przecież, że zarówno ziemniaki, jak i kukurydza skrobię zawierają, a któregoś z tych produktów natury można po prostu nie lubić i mieć do tego prawo.
Dzisiejsza sytuacja jest pod tym względem wyjątkowo absurdalna- przynajmniej w Polsce. I choć za edukacją szkolną istnieją mocne argumenty, konieczność zdawania matematyki na maturze przez kogoś, kto chce iść na studia dziennikarskie, lub zdawanie języka polskiego przez pretendenta do studiów ekonomicznych, obala sam fakt istnienia Internetu. Jeśli ktoś czegoś nie wie, w każdej chwili może się nim posiłkować- choć bywa tak najczęściej, ponieważ maturzyści zapominają większości wiedzy wykutej na maturę.
Generalnie, obecny kształt edukacji, w którym można byłoby długo wyliczać absurdy, nie jest uargumentowany racjonalnie. Definitywnym argumentem za nim jest zdanie: „a kto to widział, żeby było inaczej”? Albo też: „jak dotąd tak było i jakoś nie jest źle”. Ludzie jednak mogą posługiwać się właśnie myśleniem abstrakcyjnym- stąd mimo, że śrubokręt nikomu nie szkodził, wynalazek wkrętarko wiertarki okazał się jeszcze lepszy. A chyba o usprawnianie realiów nam chodzi.
Konserwatyzm to jedna z wielu niedoskonałości świata. Ich źródłem jest niedoskonałość samych ludzi, także tych ustalających zasady, prawo. Czasem też chodzi o daleko idącą niedoskonałość moralną, która świadomie przyczynia się do absurdów w rzeczywistości. Z tej przyczyny możemy stworzyć podział na rzeczy ważne i pilne.
Rzeczy ważne to te, które spełniają wszystkie warunki liberalizmu opisane wyżej, a więc mające sens choćby z tego powodu, że przynoszą szczęście jednostce i są przydatne innym jednostkom.
Natomiast rzeczy pilne to z grubsza te wszystkie, które niekoniecznie mają sens- ba, mogą być jakąś brednią totalną, ale rekomenduje je władza i stąd, pod groźbą restrykcji, lub w najlepszym przypadku kiepskiego poziomu życia, należy się za nie zabrać i załatwić te sprawy.
piątek, 13 maja 2011
czwartek, 5 maja 2011
Co z tą muzą? (parafrazując Kingę Rusin)
Co z tą całą muzyką? Kiedyś napisałem o niej tekst, jednak nie wyczerpywał tego, co myślę o tym zagadnieniu obecnie. W Internecie, szczególnie pod utworami muzycznymi na Youtube, pojawia się coraz częściej komentarz o takiej treści: You say Justin Bieber,I say PARAMORE!!! You say Lady Gaga,I say Evanescence You say Miley Cyrus,I say Slipknot You say T-Pain,I say Three Days Grace You say Emenem,I say Linkin Park You say Jonas Brother,Isay Green Day
Przyznam, że wyszukałem go przed chwilą w kilka sekund i nieco odbiega od prototypu, gdyż gustów jest jak się okazuje, nieco więcej- i każdy chciałby inaczej określić, co jest muzycznym badziewiem, a co jest tym jedynie słusznym gatunkiem, dla elity.
Czy chciałbym, aby panował tu większy egalitaryzm? Ależ skąd. Doskonale wiem, w jaki sposób działa rynek muzyczny i jego społeczny odbiór. Raper Coolio, twórca znanej wszystkim piosenki „Gangsta Paradise” w jednym z wywiadów powiedział mniej więcej coś takiego: „najpierw nazywasz jakiś kawałek gównem, ale puszczają to wszędzie na okrągło, w radiu, w telewizji, słyszysz to w sklepie, tramwaju, a w końcu przyłapujesz samego siebie na nuceniu tego gówna pod prysznicem”.
Jest w tym sporo prawdy, ale powinniśmy w takim razie zastanowić się nieco nad tym, dlaczego coś nazywamy gównem, a co innego wartościowym tworem muzycznym. Moim zdaniem, istnieją pewne kanony, w których każdy gatunek muzyczny, a co za tym idzie, konkretna piosenka, czy utwór, muszą się zmieścić. Tymi kanonami są przede wszystkim… tonacje, gamy, nuty.
Nie znam ich zbyt dobrze, w tym sensie, że nie umiem określić, co to jest c-dur, a co to d-dur. Nie znam w ogóle nut. Jednak, tutaj się wcale nie chwalę, ponieważ to wrodzone i nie osiągnąłem tego własnym wysiłkiem- mam słuch absolutny, i nie muszę znać tych rzeczy, by wychwycić fałsz, oraz nie fałszować, podobnie, jak nie wyrecytowałbym zasad ortografii polskiej, ale jestem na tyle „obtrzaskany” ze słowami, że po prostu błędów nie popełniam.
Ale do rzeczy- te kanony o których wspominałem, sprawiają, że coś muzyką możemy nazwać. To właśnie te ryzy trzymające dźwięki w kupie, w ich obrębie pojedyncze dźwięki współpracują ze sobą w jakiś sposób, dzięki czemu da się je odróżnić od przypadkowego szczekania psa na ulicy, odgłosów robót drogowych z ich młotami pneumatycznymi, czy krzykiem gwałconej kobiety (co prawda cynik może od razu wyłapać, że każdy z wymienionych przeze mnie odgłosów definiuje w jakiś sposób muzykę nowoczesną, jednak nie zgadzam się z tą opinią, co również wyjaśnię).
Moim zdaniem więc, każdy gatunek muzyki posiada pewien wzór. Ideał- dlatego mimo, że mamy swoje ulubione gatunki, nie musimy, wzorem zamkniętych subkultur, odrzucać kategorycznie z prostackim uprzedzeniem, innych gatunków, ponieważ kojarzą nam się z czymś łatwym, „dla mas”.
Z tego samego powodu, mimo, że lubimy np. rock, umiemy również w jego strukturach, znaleźć piosenki podobające nam się bardziej i takie, które wolimy jednak wyłączyć, lub przynajmniej ściszyć.
Sam uwielbiam np. rap. Muzykę powstałą w czarnych gettach, wyrastającą z buntu wobec niesprawiedliwości społecznej. Takiej skrajnej, ponieważ różnice są generalnie normalne. Jednak gdyby ktoś spytał mnie, czy wolę rap od popu, potraktowałbym to pytanie tak samo, jak mniej więcej takie: „co bardziej lubisz, delicje, czy kotlet schabowy”? Nie da się odpowiedzieć na to pytanie, bo nie ma ono sensu. Delicje to słodycz, którymi chętnie zajadam się przynajmniej godzinę po konkretnym posiłku (tutaj jest miejsce na kotleta), i co ważne, nie zgodziłbym się na konsumpcję gołąbków w zestawie z kawą. Nie. To wręcz odrzucające.
Rap określa, przynajmniej moim zdaniem, pewien ideał. Sporo artystów, przede wszystkim zza oceanu, zbliża się do niego bardzo blisko. Jay-Z np. osiągnął już taki poziom, że ideał zaczął już ogarniać, ale że znudziło mu się to, zaczął z rymami przekombinowywać.
Nie chciałbym oceniać szczerości Pei, poznańskiego rapera. Jest czymś ewidentnym, że jego dzieciństwo było trudne i tak jak rapuje, naznaczone biedą. Od razu muszę przyznać, że dysponuje świetnym głosem, nadającym się do rapu- pewne kawałki przemawiają do mnie treścią i mimo częstochowskich rymów, lubię ich słuchać. No, ale właśnie- te rymy. Poczynił z nimi mały postęp. Gdy słyszę, że gość rapuje, to ja to czuję, i muszę wiedzieć, że fajne rymy znajduje, a nie takie, co każdy wymyślić umie. Nie żartuję.
Ideał rapu to dla mnie rap, w którym zawarte jest wszystko- zarówno przemawiająca treść, wielokrotne, zakręcone rymy, flow, czyli technika rapowania, jako płynięcie po bicie, zamiast dukania (sam mam z tym problem, ponieważ tworzę rap, ale przy nagrywaniu spinam się i martwię, by nie pluć w mikrofon literką „P”- gdyż posiadam sprzęt amatorski). Podsumowując sprawę rapu, jeśli chodzi o rap zagraniczny, mógłbym wymieniać długo, ale rządzą moim zdaniem Busta Rhymes, Eminem, Ludacris, Fabolous… nie, więcej nie wymieniam, choć można byłoby. W rapie polskim cenię sobie najbardziej Łonę i Tego Typa Mesa, choć, i tutaj może być małe „zdziwko”, Tede również. Dlaczego? Ponieważ piętnuje obłudę. Przede wszystkim- to tyle.
Nierzadko wpadam w nastrój iście sentymentalny. Tutaj przychodzi z pomocą dobra wróżka, Celine Dion, wybitna piosenkarka z niesamowitym głosem. Gdyby w trakcie słuchania jej „A New Day Has Come” przyszedł mój kolega, wyciągnął płytę z odtwarzacza i „puścił” Bayer Fulla, z pewnością nie przeżyłby tego. Wcale nie dlatego, ponieważ Disco Polo uważam za coś godnego pogardy. I ono mieści się w pewnych kanonach, ale owe kanony uważam za nadające się najlepiej do klimatów weselnych i lekkich niczym wata cukrowa. Rzecz jasna, nie lubuję się w tym gatunku i sądzę, że ktoś, kto lubi Disco Polo jako muzyczny wypełniacz dnia, nie grzeszy muzyczną inteligencją.
Jednak generalnie, muzyka pozostaje muzyką. Są wzory- i można do nich przylegać, jak i słabiej, lub mocniej od nich odstawać. Są to wzory różnego rodzaju. Pewne kawałki uznajemy za nudne, ale nie pasowałoby do nich słowo „kiepskie”. Po prostu nudne. Czy znacie kawałek „Satisfaction”? Tak, to techno- chociaż nie jestem pewien, nie znam się na tym. Być może to trance, albo jeszcze coś innego- w każdym razie zalicza się to z pewnością do tzw. muzyki klubowej.
Tak, wiem, co sobie myślicie- po prostu spodobał mi się klip do tej piosenki. Tak, ale to swoją drogą-
i muszę zaznaczyć, że nie chodzi mi wcale o wiertarki i szlifierki kątowe, ale osoby je obsługujące.
Muzycznie w każdym razie, kawałek ten podoba mi się. Starsze pokolenie narzeka, że do tego typu muzyki, młodzież tylko bezmyślnie rusza głową w monotonny rytm, jak i również podskakuje jak małpy w zoo.
Nie rozumiem takich malkontentów. Znów pojawia się problem delicji i kotleta. Nie wiem, jak można ruszać głową w jakikolwiek rytm z wielkim rozmysłem, oraz nie przychodzi mi do głowy żaden rytm, który z definicji nie jest monotonny. W kawałku „Satisfaction”, linia melodyczna powtarza się, owszem, stąd nadaje się jako napój pobudzający do działania. Każda piosenka ma jakiś motyw główny, a w techno jest to po prostu bardziej uwydatnione. Od techno nie oczekuję, jak od rapu, głębokiej, czy jakiejkolwiek z resztą treści, przekazu- dlatego, kobieta w refrenie, jeśli jest w ogóle refren, ma prawo powtarzać w kółko trzy te same słowa- choćby, sex, drugs and music. Nie obchodzi mnie to. Ważne jest, by dobrze to współbrzmiało z resztą dźwięków i zachęcało np. do tańca, albo innej czynności charakteryzującej się ruchami frykcyjnymi.
Słyszeliście może „Bang Bang” autorstwa zespołu Rammstein? Mój kolega słuchający tej muzyki bardzo namiętnie, zawsze kazał mi ich przełączyć, gdyż to „szwaby”, ale coś każe mi przypuszczać, że były to żarty. Po pierwsze bowiem- jest inteligentny, stąd uprzedzenia narodowościowe są u niego wykluczone, a po drugie- pewnego razu, gdy wtargnąłem nieoczekiwanie na jego teren, leciała u niego właśnie ta piosenka.
Otóż mnóstwo gitar, żywy, dynamiczny rytm, każący trząść włosami tak mocno, że suszarka staje się przeżytkiem. Gość nie fałszuje, choć przede wszystkim recytuje w rytm, czasem krzyczy. Mimo to, wykonanie jest mistrzowskie. Nie puściłbym tego dzieciom jako kołysanki, ale gdy słucham tej piosenki, nie muszę wydawać kasy na jakieś energy-drinki. Full wypas, po prostu.
Najbardziej kontrowersyjna jest Lady Gaga. Przesadzam? Jak to? Z pewnością nie brakuje jej nic do Madonny, która żeruje na słabych poglądach chrześcijan, w wyniku czego najbardziej rani ich „uczucia”. Co z tego? Zarówno w przypadku twórczości Madonny, jak i Lady Gagi, radziłbym katolikom poluzować poślady i uodpornić się na wybryki obu pań, w stylu połykania różańca, czy krzyżowania się na estradzie. Jeśli uda się im wzmocnić merytoryczną warstwę swoich przekonań (o ile takowa istnieje), trudniej będzie zranić ich uczucia. Może wtedy, gdy już znikną protesty, piosenkarki te zajmą się wzbudzaniem innych kontrowersji. Choć i tak pozostaje jeszcze golizna, towarzysząca nieodłącznie ich występom i klipom. No cóż, ja akurat problemu z tym nie mam absolutnie, może z tego powodu, że nie nęka mnie impotencja, a co za tym idzie, nie denerwuje mnie fakt, że na ekranie widać zgrabne kobiece kształty, a na dole nie dzieje się nic.
Z resztą, gdyby obok tych roznegliżowanych (niemal) kobiet nie było żadnej muzyki. Ale jest! I to całkiem niezła. Co prawda kawałki Lady Gagi są dla mnie w większości zupełnie średnie, ale na tyle lekkie, że nie przeszkadzają mi na ogół, gdy lecą sobie gdzieś w tle. Przyłapuję się na nuceniu tego „gówna” pod prysznicem, choć, znów przejmując frazeologię od raperów, jest to „dobre gówno”.
Natomiast jeden z kawałków, mianowicie „Poker Face” jest po prostu doskonały. I znów, nie denerwuje mnie powtarzanie mnie kilku słów w refrenie. Połker fejs i tyle.
Coolio, twórca sentencji o gównie, sam jest obecny w niejednej stacji radiowej dzięki hitowi „Gangsta Paradise”. Zgadzam się, że inne kawałki ma równie dobre. Promocja swoje robi. Gdy natomiast jakiś kawałek, z jakichś względów, jest już wypromowany, to żyje własnym życiem, zgodnie z prawami rynku i oczekiwań społecznych. Namawiam zatem wszystkich, którym muzyka jako taka jest droga- szukajcie nowości na własną rękę, szukajcie ich samodzielnie. Niech muzyka będzie naszym wspólnym dobrem, niech rozwija się pod wpływem konstruktywnej krytyki, nie na zasadzie „co leci w radiu, to musi być z definicji odchodem”. To wcale nie o to chodzi. Media swoją drogą.
Przyznam, że wyszukałem go przed chwilą w kilka sekund i nieco odbiega od prototypu, gdyż gustów jest jak się okazuje, nieco więcej- i każdy chciałby inaczej określić, co jest muzycznym badziewiem, a co jest tym jedynie słusznym gatunkiem, dla elity.
Czy chciałbym, aby panował tu większy egalitaryzm? Ależ skąd. Doskonale wiem, w jaki sposób działa rynek muzyczny i jego społeczny odbiór. Raper Coolio, twórca znanej wszystkim piosenki „Gangsta Paradise” w jednym z wywiadów powiedział mniej więcej coś takiego: „najpierw nazywasz jakiś kawałek gównem, ale puszczają to wszędzie na okrągło, w radiu, w telewizji, słyszysz to w sklepie, tramwaju, a w końcu przyłapujesz samego siebie na nuceniu tego gówna pod prysznicem”.
Jest w tym sporo prawdy, ale powinniśmy w takim razie zastanowić się nieco nad tym, dlaczego coś nazywamy gównem, a co innego wartościowym tworem muzycznym. Moim zdaniem, istnieją pewne kanony, w których każdy gatunek muzyczny, a co za tym idzie, konkretna piosenka, czy utwór, muszą się zmieścić. Tymi kanonami są przede wszystkim… tonacje, gamy, nuty.
Nie znam ich zbyt dobrze, w tym sensie, że nie umiem określić, co to jest c-dur, a co to d-dur. Nie znam w ogóle nut. Jednak, tutaj się wcale nie chwalę, ponieważ to wrodzone i nie osiągnąłem tego własnym wysiłkiem- mam słuch absolutny, i nie muszę znać tych rzeczy, by wychwycić fałsz, oraz nie fałszować, podobnie, jak nie wyrecytowałbym zasad ortografii polskiej, ale jestem na tyle „obtrzaskany” ze słowami, że po prostu błędów nie popełniam.
Ale do rzeczy- te kanony o których wspominałem, sprawiają, że coś muzyką możemy nazwać. To właśnie te ryzy trzymające dźwięki w kupie, w ich obrębie pojedyncze dźwięki współpracują ze sobą w jakiś sposób, dzięki czemu da się je odróżnić od przypadkowego szczekania psa na ulicy, odgłosów robót drogowych z ich młotami pneumatycznymi, czy krzykiem gwałconej kobiety (co prawda cynik może od razu wyłapać, że każdy z wymienionych przeze mnie odgłosów definiuje w jakiś sposób muzykę nowoczesną, jednak nie zgadzam się z tą opinią, co również wyjaśnię).
Moim zdaniem więc, każdy gatunek muzyki posiada pewien wzór. Ideał- dlatego mimo, że mamy swoje ulubione gatunki, nie musimy, wzorem zamkniętych subkultur, odrzucać kategorycznie z prostackim uprzedzeniem, innych gatunków, ponieważ kojarzą nam się z czymś łatwym, „dla mas”.
Z tego samego powodu, mimo, że lubimy np. rock, umiemy również w jego strukturach, znaleźć piosenki podobające nam się bardziej i takie, które wolimy jednak wyłączyć, lub przynajmniej ściszyć.
Sam uwielbiam np. rap. Muzykę powstałą w czarnych gettach, wyrastającą z buntu wobec niesprawiedliwości społecznej. Takiej skrajnej, ponieważ różnice są generalnie normalne. Jednak gdyby ktoś spytał mnie, czy wolę rap od popu, potraktowałbym to pytanie tak samo, jak mniej więcej takie: „co bardziej lubisz, delicje, czy kotlet schabowy”? Nie da się odpowiedzieć na to pytanie, bo nie ma ono sensu. Delicje to słodycz, którymi chętnie zajadam się przynajmniej godzinę po konkretnym posiłku (tutaj jest miejsce na kotleta), i co ważne, nie zgodziłbym się na konsumpcję gołąbków w zestawie z kawą. Nie. To wręcz odrzucające.
Rap określa, przynajmniej moim zdaniem, pewien ideał. Sporo artystów, przede wszystkim zza oceanu, zbliża się do niego bardzo blisko. Jay-Z np. osiągnął już taki poziom, że ideał zaczął już ogarniać, ale że znudziło mu się to, zaczął z rymami przekombinowywać.
Nie chciałbym oceniać szczerości Pei, poznańskiego rapera. Jest czymś ewidentnym, że jego dzieciństwo było trudne i tak jak rapuje, naznaczone biedą. Od razu muszę przyznać, że dysponuje świetnym głosem, nadającym się do rapu- pewne kawałki przemawiają do mnie treścią i mimo częstochowskich rymów, lubię ich słuchać. No, ale właśnie- te rymy. Poczynił z nimi mały postęp. Gdy słyszę, że gość rapuje, to ja to czuję, i muszę wiedzieć, że fajne rymy znajduje, a nie takie, co każdy wymyślić umie. Nie żartuję.
Ideał rapu to dla mnie rap, w którym zawarte jest wszystko- zarówno przemawiająca treść, wielokrotne, zakręcone rymy, flow, czyli technika rapowania, jako płynięcie po bicie, zamiast dukania (sam mam z tym problem, ponieważ tworzę rap, ale przy nagrywaniu spinam się i martwię, by nie pluć w mikrofon literką „P”- gdyż posiadam sprzęt amatorski). Podsumowując sprawę rapu, jeśli chodzi o rap zagraniczny, mógłbym wymieniać długo, ale rządzą moim zdaniem Busta Rhymes, Eminem, Ludacris, Fabolous… nie, więcej nie wymieniam, choć można byłoby. W rapie polskim cenię sobie najbardziej Łonę i Tego Typa Mesa, choć, i tutaj może być małe „zdziwko”, Tede również. Dlaczego? Ponieważ piętnuje obłudę. Przede wszystkim- to tyle.
Nierzadko wpadam w nastrój iście sentymentalny. Tutaj przychodzi z pomocą dobra wróżka, Celine Dion, wybitna piosenkarka z niesamowitym głosem. Gdyby w trakcie słuchania jej „A New Day Has Come” przyszedł mój kolega, wyciągnął płytę z odtwarzacza i „puścił” Bayer Fulla, z pewnością nie przeżyłby tego. Wcale nie dlatego, ponieważ Disco Polo uważam za coś godnego pogardy. I ono mieści się w pewnych kanonach, ale owe kanony uważam za nadające się najlepiej do klimatów weselnych i lekkich niczym wata cukrowa. Rzecz jasna, nie lubuję się w tym gatunku i sądzę, że ktoś, kto lubi Disco Polo jako muzyczny wypełniacz dnia, nie grzeszy muzyczną inteligencją.
Jednak generalnie, muzyka pozostaje muzyką. Są wzory- i można do nich przylegać, jak i słabiej, lub mocniej od nich odstawać. Są to wzory różnego rodzaju. Pewne kawałki uznajemy za nudne, ale nie pasowałoby do nich słowo „kiepskie”. Po prostu nudne. Czy znacie kawałek „Satisfaction”? Tak, to techno- chociaż nie jestem pewien, nie znam się na tym. Być może to trance, albo jeszcze coś innego- w każdym razie zalicza się to z pewnością do tzw. muzyki klubowej.
Tak, wiem, co sobie myślicie- po prostu spodobał mi się klip do tej piosenki. Tak, ale to swoją drogą-
i muszę zaznaczyć, że nie chodzi mi wcale o wiertarki i szlifierki kątowe, ale osoby je obsługujące.
Muzycznie w każdym razie, kawałek ten podoba mi się. Starsze pokolenie narzeka, że do tego typu muzyki, młodzież tylko bezmyślnie rusza głową w monotonny rytm, jak i również podskakuje jak małpy w zoo.
Nie rozumiem takich malkontentów. Znów pojawia się problem delicji i kotleta. Nie wiem, jak można ruszać głową w jakikolwiek rytm z wielkim rozmysłem, oraz nie przychodzi mi do głowy żaden rytm, który z definicji nie jest monotonny. W kawałku „Satisfaction”, linia melodyczna powtarza się, owszem, stąd nadaje się jako napój pobudzający do działania. Każda piosenka ma jakiś motyw główny, a w techno jest to po prostu bardziej uwydatnione. Od techno nie oczekuję, jak od rapu, głębokiej, czy jakiejkolwiek z resztą treści, przekazu- dlatego, kobieta w refrenie, jeśli jest w ogóle refren, ma prawo powtarzać w kółko trzy te same słowa- choćby, sex, drugs and music. Nie obchodzi mnie to. Ważne jest, by dobrze to współbrzmiało z resztą dźwięków i zachęcało np. do tańca, albo innej czynności charakteryzującej się ruchami frykcyjnymi.
Słyszeliście może „Bang Bang” autorstwa zespołu Rammstein? Mój kolega słuchający tej muzyki bardzo namiętnie, zawsze kazał mi ich przełączyć, gdyż to „szwaby”, ale coś każe mi przypuszczać, że były to żarty. Po pierwsze bowiem- jest inteligentny, stąd uprzedzenia narodowościowe są u niego wykluczone, a po drugie- pewnego razu, gdy wtargnąłem nieoczekiwanie na jego teren, leciała u niego właśnie ta piosenka.
Otóż mnóstwo gitar, żywy, dynamiczny rytm, każący trząść włosami tak mocno, że suszarka staje się przeżytkiem. Gość nie fałszuje, choć przede wszystkim recytuje w rytm, czasem krzyczy. Mimo to, wykonanie jest mistrzowskie. Nie puściłbym tego dzieciom jako kołysanki, ale gdy słucham tej piosenki, nie muszę wydawać kasy na jakieś energy-drinki. Full wypas, po prostu.
Najbardziej kontrowersyjna jest Lady Gaga. Przesadzam? Jak to? Z pewnością nie brakuje jej nic do Madonny, która żeruje na słabych poglądach chrześcijan, w wyniku czego najbardziej rani ich „uczucia”. Co z tego? Zarówno w przypadku twórczości Madonny, jak i Lady Gagi, radziłbym katolikom poluzować poślady i uodpornić się na wybryki obu pań, w stylu połykania różańca, czy krzyżowania się na estradzie. Jeśli uda się im wzmocnić merytoryczną warstwę swoich przekonań (o ile takowa istnieje), trudniej będzie zranić ich uczucia. Może wtedy, gdy już znikną protesty, piosenkarki te zajmą się wzbudzaniem innych kontrowersji. Choć i tak pozostaje jeszcze golizna, towarzysząca nieodłącznie ich występom i klipom. No cóż, ja akurat problemu z tym nie mam absolutnie, może z tego powodu, że nie nęka mnie impotencja, a co za tym idzie, nie denerwuje mnie fakt, że na ekranie widać zgrabne kobiece kształty, a na dole nie dzieje się nic.
Z resztą, gdyby obok tych roznegliżowanych (niemal) kobiet nie było żadnej muzyki. Ale jest! I to całkiem niezła. Co prawda kawałki Lady Gagi są dla mnie w większości zupełnie średnie, ale na tyle lekkie, że nie przeszkadzają mi na ogół, gdy lecą sobie gdzieś w tle. Przyłapuję się na nuceniu tego „gówna” pod prysznicem, choć, znów przejmując frazeologię od raperów, jest to „dobre gówno”.
Natomiast jeden z kawałków, mianowicie „Poker Face” jest po prostu doskonały. I znów, nie denerwuje mnie powtarzanie mnie kilku słów w refrenie. Połker fejs i tyle.
Coolio, twórca sentencji o gównie, sam jest obecny w niejednej stacji radiowej dzięki hitowi „Gangsta Paradise”. Zgadzam się, że inne kawałki ma równie dobre. Promocja swoje robi. Gdy natomiast jakiś kawałek, z jakichś względów, jest już wypromowany, to żyje własnym życiem, zgodnie z prawami rynku i oczekiwań społecznych. Namawiam zatem wszystkich, którym muzyka jako taka jest droga- szukajcie nowości na własną rękę, szukajcie ich samodzielnie. Niech muzyka będzie naszym wspólnym dobrem, niech rozwija się pod wpływem konstruktywnej krytyki, nie na zasadzie „co leci w radiu, to musi być z definicji odchodem”. To wcale nie o to chodzi. Media swoją drogą.
środa, 4 maja 2011
Mam mapę!
Racjonalizm oraz zainteresowanie dziedzinami takimi, jak biologia czy neurologia sprawiły, że jestem całkowicie pewien jednej rzeczy: nie ma czegoś takiego jak prawda absolutna- z czym naturalnie wiąże się fakt, że nawet jeśli nie znam bardzo wielu faktów, to doskonale ogarniam mechanizmy funkcjonowania świata. Można przyrównać to do świadomości, że istnieje sieć dróg, znam ją, oraz wiem, jakie pojazdy poruszają się nimi i w jakich celach- nie mam tylko wiedzy na temat stanu technicznego każdego z tych pojazdów. Tyle, że znając mechanizmy doskonale wiem, że taka wiedza nie jest mi z definicji potrzebna, a byłaby potrzebna dopiero wtedy, kiedy wiązałoby się to z moimi… potrzebami, jak sama nazwa wskazuje. Może być to czyste zainteresowanie, pęd do wiedzy- co później można wykorzystać, ale może być to też „zmuszenie” przez życie.
Ogarniam to, i jestem tego tak pewien, że zdaje się to być dla mnie prawdą absolutną. Ale prawda absolutna, w zamyśle dotyczy w każdej chwili każdego podmiotu. Jest wiążąca. Oczywiście, jest nią niemal fakt, że ostatecznie to seks, a jeszcze dalej rozmnożenie swoich genów jest tym wiążącym czynnikiem. Ale to wiedza empiryczna, i bardzo trudno ją podważyć.
Oczywiście, dojście do świadomości faktu, że nie ma cudownych sił, nie ma żadnych nadzwyczajnych przypadków, nadnaturalnych czynników, czegoś, co zachwycałoby swoją niezmierzoną tajemnicą i dawało do zrozumienia że tajemnicą na zawsze pozostanie- czasem potrafi przerazić. To przede wszystkim te momenty, kiedy człowiek zatrzymując się na chwilę, zastanawia się głębiej, i pojawia się bolesna świadomość przemijalności- śmierci, której podlega wszystko, co żyje. Jesteśmy wtłoczeni w tą zasadę natury. Jesteśmy jej elementem, choć wyjątkowym, ale jednak nie wybijającym się ponad, wręcz przeciwnie, każde nasze zachowanie i myśl można ostatecznie wyjaśnić przez pryzmat czystej neurobiologii. I ja miewam takie chwile, jednak czy świadomość bolesnych faktów, choćby najboleśniejszych, powinna motywować mnie do pocieszania się niewiarygodnymi historyjkami? Nie ma żadnego dowodu, kiedy stoję przed chcącym pożreć mnie lwem, że jeśli tylko zechcę, coś sprawi, iż lew ten nagle, w ostatniej chwili, zamieni się w mysz. Nie da się, choćby ktoś podawał przykłady tzw. cudów, będących jedynie przykładem na niezgłębioną jak dotąd dostatecznie siłę autosugestii, nie da się… sprawić, by nasz bliski chory na raka stał się ni stąd ni zowąd chorym jedynie na grypę.
Chciałoby się tak wielu rzeczy, które są w danej chwili i kontekście zupełnie nierealne. Na które nie ma żadnych dowodów i przesłanek, ale których chcielibyśmy, ponieważ tak byłoby nam wygodniej. Kiedy człowiek, jak wspomniałem, zastanawia się głębiej, może dojść niekoniecznie do głębokich wniosków. Może dojść do wniosków bardzo prostych, wynikających z tego, jak rzeczywiście funkcjonuje realny świat dookoła, natomiast tylko nasze nastawienie w stosunku do tych faktów może być „głębsze”, w tym sensie, że nie oblepione mało realnymi pocieszeniami, ale patrzące prawdzie w oczy w ten sposób, byśmy wzroku nie spuszczali, mimo, że doskonale wiemy, iż natura nawet nie chce się z nami pojedynkować na spojrzenie. Nic „nie chce”.
Generalnie więc, radzę sobie z tą świadomością bardzo dobrze. Wiem, że nic nie rejestruje moich myśli poza moim mózgiem, ale to w zupełności wystarczy. Świadomość inwigilacji jest straszną torturą, tym bardziej, że w naszych głowach nawet impulsy nerwowe, myśli- konkurują ze sobą. Konkurują motywacje. Popędy. Nie możemy czuć się winni, jeśli choć na chwilę bierze górę motywacja gorsza, nawet jeśli w ostateczności szalę przechyla szlachetniejsza. Nie wyobrażam sobie, aby do końca reszty życia roić sobie, iż nad moim mózgiem jest sprawowany ciągły, restrykcyjny dozór, a za sterami niebiańskiego komputera stoi osobnik koniec końców, niepoznawalny, tajemniczy. Cokolwiek to znaczy. Niepotrzebne mi to w zupełności. Pisałem niejednokrotnie o empatii, jako bazie moralności, czy tego chcemy, czy nie. Na czym ona polega, pojąć jest o wiele łatwiej, niż to, na czym miałby polegać sąd ostateczny. Co za tym idzie, lepiej jest kierować się tą empatią po prostu, zamiast myśleć, że jest coś jeszcze wyższego i ważniejszego niż ona, w wyniku czego jakieś nasze czyny mogą przyczynić się do wiecznej kary, nawet, jeśli nie wiedzieliśmy, że były one „złe”. Rojenie sobie boskiego dozorcy jako wspomagacza sumienia może przynieść więcej szkody, niż pożytku. Lepiej jest zrozumieć, że jest się dobrym człowiekiem, na takiej zasadzie, na jakiej jest nim każdy psychicznie zdrowy osobnik i zająć się funkcjonowaniem w prawdziwym świecie, prawdziwymi, codziennymi sprawami i uatrakcyjnianiem sobie życia, byle nie kosztem czyjejś krzywdy, bo to zamęt jest motorem, w który musimy wpaść, żeby nie zwariować. Bóg nie musi nas chronić od wszelkiego zamętu- nasza pofałdowana, zakręcona kora mózgowa jest ewolucyjnie jeśli nie doskonale, to przynajmniej dobrze dostosowana do takiego tempa właśnie, choć niekoniecznie pozbawionego chwili refleksji. Tak. Realny świat i jego sprawy, zamiast rozważania, czy zjeść w piątek to mięsko, czy nie. Czy to rzeczywiście tak moralnie naganne, że powiedziałem „kurwa mać”, czy może jednak nikt za bardzo nie ucierpiał.
Ogarniam to, i jestem tego tak pewien, że zdaje się to być dla mnie prawdą absolutną. Ale prawda absolutna, w zamyśle dotyczy w każdej chwili każdego podmiotu. Jest wiążąca. Oczywiście, jest nią niemal fakt, że ostatecznie to seks, a jeszcze dalej rozmnożenie swoich genów jest tym wiążącym czynnikiem. Ale to wiedza empiryczna, i bardzo trudno ją podważyć.
Oczywiście, dojście do świadomości faktu, że nie ma cudownych sił, nie ma żadnych nadzwyczajnych przypadków, nadnaturalnych czynników, czegoś, co zachwycałoby swoją niezmierzoną tajemnicą i dawało do zrozumienia że tajemnicą na zawsze pozostanie- czasem potrafi przerazić. To przede wszystkim te momenty, kiedy człowiek zatrzymując się na chwilę, zastanawia się głębiej, i pojawia się bolesna świadomość przemijalności- śmierci, której podlega wszystko, co żyje. Jesteśmy wtłoczeni w tą zasadę natury. Jesteśmy jej elementem, choć wyjątkowym, ale jednak nie wybijającym się ponad, wręcz przeciwnie, każde nasze zachowanie i myśl można ostatecznie wyjaśnić przez pryzmat czystej neurobiologii. I ja miewam takie chwile, jednak czy świadomość bolesnych faktów, choćby najboleśniejszych, powinna motywować mnie do pocieszania się niewiarygodnymi historyjkami? Nie ma żadnego dowodu, kiedy stoję przed chcącym pożreć mnie lwem, że jeśli tylko zechcę, coś sprawi, iż lew ten nagle, w ostatniej chwili, zamieni się w mysz. Nie da się, choćby ktoś podawał przykłady tzw. cudów, będących jedynie przykładem na niezgłębioną jak dotąd dostatecznie siłę autosugestii, nie da się… sprawić, by nasz bliski chory na raka stał się ni stąd ni zowąd chorym jedynie na grypę.
Chciałoby się tak wielu rzeczy, które są w danej chwili i kontekście zupełnie nierealne. Na które nie ma żadnych dowodów i przesłanek, ale których chcielibyśmy, ponieważ tak byłoby nam wygodniej. Kiedy człowiek, jak wspomniałem, zastanawia się głębiej, może dojść niekoniecznie do głębokich wniosków. Może dojść do wniosków bardzo prostych, wynikających z tego, jak rzeczywiście funkcjonuje realny świat dookoła, natomiast tylko nasze nastawienie w stosunku do tych faktów może być „głębsze”, w tym sensie, że nie oblepione mało realnymi pocieszeniami, ale patrzące prawdzie w oczy w ten sposób, byśmy wzroku nie spuszczali, mimo, że doskonale wiemy, iż natura nawet nie chce się z nami pojedynkować na spojrzenie. Nic „nie chce”.
Generalnie więc, radzę sobie z tą świadomością bardzo dobrze. Wiem, że nic nie rejestruje moich myśli poza moim mózgiem, ale to w zupełności wystarczy. Świadomość inwigilacji jest straszną torturą, tym bardziej, że w naszych głowach nawet impulsy nerwowe, myśli- konkurują ze sobą. Konkurują motywacje. Popędy. Nie możemy czuć się winni, jeśli choć na chwilę bierze górę motywacja gorsza, nawet jeśli w ostateczności szalę przechyla szlachetniejsza. Nie wyobrażam sobie, aby do końca reszty życia roić sobie, iż nad moim mózgiem jest sprawowany ciągły, restrykcyjny dozór, a za sterami niebiańskiego komputera stoi osobnik koniec końców, niepoznawalny, tajemniczy. Cokolwiek to znaczy. Niepotrzebne mi to w zupełności. Pisałem niejednokrotnie o empatii, jako bazie moralności, czy tego chcemy, czy nie. Na czym ona polega, pojąć jest o wiele łatwiej, niż to, na czym miałby polegać sąd ostateczny. Co za tym idzie, lepiej jest kierować się tą empatią po prostu, zamiast myśleć, że jest coś jeszcze wyższego i ważniejszego niż ona, w wyniku czego jakieś nasze czyny mogą przyczynić się do wiecznej kary, nawet, jeśli nie wiedzieliśmy, że były one „złe”. Rojenie sobie boskiego dozorcy jako wspomagacza sumienia może przynieść więcej szkody, niż pożytku. Lepiej jest zrozumieć, że jest się dobrym człowiekiem, na takiej zasadzie, na jakiej jest nim każdy psychicznie zdrowy osobnik i zająć się funkcjonowaniem w prawdziwym świecie, prawdziwymi, codziennymi sprawami i uatrakcyjnianiem sobie życia, byle nie kosztem czyjejś krzywdy, bo to zamęt jest motorem, w który musimy wpaść, żeby nie zwariować. Bóg nie musi nas chronić od wszelkiego zamętu- nasza pofałdowana, zakręcona kora mózgowa jest ewolucyjnie jeśli nie doskonale, to przynajmniej dobrze dostosowana do takiego tempa właśnie, choć niekoniecznie pozbawionego chwili refleksji. Tak. Realny świat i jego sprawy, zamiast rozważania, czy zjeść w piątek to mięsko, czy nie. Czy to rzeczywiście tak moralnie naganne, że powiedziałem „kurwa mać”, czy może jednak nikt za bardzo nie ucierpiał.
sobota, 26 marca 2011
Antysemityzm i jego kretynizm
A N T Y S E M I T Y Z M I J E G O K R E T Y N I Z M
Ostatnio zadałem sobie ciekawe pytanie: co takiego mają ci Żydzi, że Rydzyk tak się nimi brzydzi?
Nie tylko z resztą ojciec Demagog. Ba, nie tylko ta ¼ Polski (mam nadzieję, że nie jestem optymistą podając taką liczbę). Moim zdaniem na antysemityzm (ten prawdziwy), jak to często w tym świecie bywa, składa się kilka czynników.
Najpierw spójrzmy wstecz. Bardzo pobieżnie. Naród Żydowski był kiedyś niezwykle wojowniczym narodem. Kiedyś, nie było chyba narodu który nie był wojowniczy. Taka to stara, barbarzyńska mentalność- czy dopomagał w niej Jahwe, Baal, czy Zeus.
Problem z wojowniczością jest taki, jak i ze schwyceniem młotka i wbiciem nim gwoździa. Jednym się to udaje, inni zamiast w gwóźdź walą w palec. Ale wszyscy próbują.
Mało jest narodów, których wojowniczość jest na równie wysokim poziomie, co i zaradność i przedsiębiorczość. Nie wiem też, czy to Jahwe pociągnął Żydów na barykady, czy sami Żydzi potrzebowali na nie wejść i dla pretekstu wymyślili sobie Jahwe, który ich wybrał.
Nie wgryzajmy się w szczegóły. Można z pewnością powiedzieć, iż rywalizujące ze sobą wczesno żydowskie politeizmy musiały kształtować mentalność ludu. Siłą rzeczy, treści te musiały ewoluować. Być może Żydzi potrzebowali boga mściwego, kapryśnego, okrutnego, ale jednocześnie nakłaniającego do pracy i zysków. I nadszedł na to odpowiedni czas.
Jak to powiedział ostatnio mój starszy znajomy, choć użył mniej zawoalowanych słów: „wszyscy narzekają, że Żyd ma tyle kasy, ale jak każdy zaczynał od jednego banknotu, i na ten jeden banknot musiał się nieźle naharować”. Jakże cenna i trafna konkluzja.
Spójrzmy na teraźniejszość- czy wszyscy prezesi wszelkich wielkich firm i korporacji to Żydzi? Cóż, jest ich sporo- ale nie, nie wszyscy są Żydami. Nie spodziewalibyśmy się tego po zdemonizowanych wielkonosach, którzy założyli siatkę na świat i coraz bardziej ją rozciągając, chcą nim rządzić, mieć kasy jak lodu a innych ludzi celowo doprowadzać do nędzy, jakby nie było innych pomysłów na ekonomię.
Ciekaw jestem, czy wszyscy Żydzi wiedzą, że są Żydami, albo czy jeśli mają Żydów wśród przodków, całkiem nawet niedalekich, to czy mają tą świadomość. To bowiem prawda, że Żydzi często przybierali zniemczone, czy spolszczone nazwiska (strach był uzasadniony i wzmagał się falowo w historii naszego kontynentu). Nigdy nie wiemy, czy są wśród nas te diabły wcielone. Może to są ci socjopaci, nieświadomi żydostwa, ale gdyby im podsunąć innych Żydów pod nos… może wtedy by się zaczęli dogadywać?
Cóż poradzić, ironia jest niezbędna. Ludzie wierzący w upiory i bóstwa mogą wierzyć, że każdy Żyd jest z natury zły, albo cholera wie jaki. Że ma zamontowany odpowiedni chip w głowie. Tymczasem świat rozmywa się, miesza, a w ten sposób krystalizuje się. Globalizacja jest naturalnym procesem, którym nie sterują Żydzi. Nie mają po co. Geny Żydów nie zawierają złowieszczego kodu: zniszcz wszystkich innych i dbaj o swoich. Nie. To memy religijne wywodzące się z ksiąg i tradycji Judaizmu, które nie obowiązują, gdy większość populacji pochodzenia żydowskiego nie wierzy w te mity. Nie czuje się narodem wybranym.
Geny zawierają oczywiście jakieś cząstkowe predyspozycje. Być może, zdolność do kooperacji jest jedną z nich. Tyle, że nie jest to szczegółowa instrukcja; Żydzi mogą być świetni we współpracy ze wszystkimi innymi, którzy do tej współpracy się nadają, i co zrobić, że w dużej mierze są to nadal również Żydzi.
Nie lubimy takich, co im lepiej idzie. Najczęściej mamy podejrzenia: skoro nam nie idzie, choć działamy uczciwie, a im idzie, to oni muszą kraść! A nawet robić macę z dzieci. Tymczasem może być
i tak, że nie idzie nam ani uczciwa robota (gdyż robimy ją ślamazarnie i nierzetelnie), ani nieuczciwa, (gdyż inteligencja też może nie być naszym atutem).
Historii dodatkowo dodaje złowróżbności fakt, iż Żydzi naprawdę mocno rozproszyli się po całym świecie. Ludy koczownicze to nie rzadkość nawet dziś. Choćby Romowie są bardzo bliskim przykładem. Żydzi są jednak tak rozproszeni, że często mają problem i z samoidentyfikacją, i z kontaktem z innymi Żydami. Jest to poważny problem, ponieważ w ten sposób trudno zawładnąć światem.
Co innego w przeszłości- wtedy organizacja była lepsza. Wtedy i tradycje religijne były mocniejsze. Bardziej popularne. Kościół Katolicki był bardzo czujny, choć nie wiadomo, czy nie dostał on manii prześladowczej. Stąd być może- ze strachu przed konkurencją- na wszelki wypadek głosił, iż Żydzi zabili Jezusa, a poza tym, robią wcześniej wspomnianą macę z katolickich dzieci. Czy jakby wolał Dawkins, dzieci katolików.
Spójrzmy bowiem prawdzie w oczy- kto walił Europę w dupsko przez wieki, rządząc niepodzielnie duszami i terenami? Czy to Żydzi? Nie, to Kościół Rzymskokatolicki z papieżem na czele! To on głosił, że ubóstwo jest stanem szlachetnym, choć sam opływał w luksusy. To on za przybliżanie zbawienia przez cholerne rytuały wymagał szmalu. To on hamował naukę, by nie stracić autorytetu. To on w końcu władał szkolnictwem, edukacją; która to edukacja sprawiła, że ludzie nawet umieli czytać, ale również tylko to, czego Kościół nie wpieprzył na Indeks Ksiąg Zakazanych, notabene zlikwidowany dopiero w roku 1949.
Przydałoby się dorzucić, że to Kościół palił ludzi, którzy byli nieprawomyślni- choć głównym kryterium była oczywiście nauka Kościoła, a nie uczciwość intelektualna, czy generalny progres. Kościół nie patyczkował się już wtedy, czy ktoś Żyd, czy nie, choć tutaj duży pokłon należy się właśnie Żydom. Wielu z nich było wielkimi myślicielami i naukowcami, którzy pchnęli świat do przodu. Niech to będą choćby Wolter czy Einstein. Tak, wiem, ze Kopernik też mocno się przysłużył (i jego nie ominęły szykany ze strony szanownej instytucji Kościoła), choć gdyby się okazało, że i Kopernik był Żydem, nie wzruszyłoby mnie to w najmniejszym stopniu.
W kontekście naszej historii, w której chrześcijaństwo było siatką na Europie, czymś strasznie głupim jest operowanie antysemityzmem i twierdzenie, że musiał być uzasadniony, że nie wziął się tak znikąd. Oczywiście, że nie znikąd! Antysemici są strasznie dziecinni- zaprzeczą na trzeźwo, jakoby każdy Żyd był z natury pazerny, nieuczciwy i ogólnie zły. Jednak już za chwilę wracają do swoich chorych teorii. Jest to tym bardziej pokrętne, im bardziej analizujemy historię; w Kościele również byli Żydzi, a jeśli działali na rzecz jego liberalizacji, to nie po to, by go osłabić. Takie teorie spiskowe są iście szalone i przypominają mi legendę o Zorro- kim innym był w nocy, kim innym w dzień.
Hitlerowi jakoś nie przeszkadzał fakt, że sam był po części Żydem. Nie przeszkadzali też Żydzi, którzy z nim współpracowali i znajdowali się w jego najbliższym otoczeniu- Himmler to przykład pierwszy z brzegu. Jednak psychopatia Hitlera nie wynikała z jego żydowskości, a z jego ciężkich przeżyć w dzieciństwie i być może wrodzonych wad psychicznych. Nie ulega natomiast wątpliwości, że wpadł mu do łba analogiczny pomysł, co przed wiekami Narodowi Wybranemu.
Tak więc hasło: „jeśli nie byłoby antysemityzmu, jakiś Żyd musiałby go wymyśleć”, jest skrajnie jaskrawym przykładem na straszną tępotę umysłową. Żyd może zasłaniać się antysemityzmem, gdy ktoś ma do niego pretensje personalne (i wtedy jest to nie w porządku), ale nie zasłaniałby się nim, gdyby przez wieki antysemityzm ten nie był realnie obecny.
Podobnie można byłoby ukuć hasło o murzynach wymyślających rasizm. To jednostkowe przypadki, które dzięki wszechobecności mediów urastają nam do rangi kolejnego spisku i każą wierzyć ludziom pokroju Rydzyka i Giertycha, że to następny spisek Żydów- mówić o antysemityzmie. Jednostkowe przypadki nieuczciwych Żydów, które zebrane do kupy z całego świata tworzą usprawiedliwienie dla ich antysemityzmu, są tymczasem efektem prawdziwego antysemityzmu na wielką skalę. Skalę kierowaną przez Kościoły we wszystkich parafiach. Księży opowiadających zwykłe bzdury, bojących się, że interes im jebnie, i doprawiających swoje mity znowuż pojedynczymi anegdotami o Żydach, którzy posługiwali się przekrętami.
Gdyby nie ta czarna propaganda (słowo „czarna” pasuje tu wybornie), Hitler nie miałby świetnie urobionego gruntu pod swoją chorą ideologię; w myśl której kryzys gospodarczy który dotknął wówczas Europę był jedynie winą Żydów. Ludzie to połknęli, ponieważ katolicyzm krzewił antysemityzm bardzo owocnie. Nie wolno pominąć też faktu, że Kościołowi bardzo podobał się antysemicki wydźwięk ideologii nazizmu.
Ostatnio zadałem sobie ciekawe pytanie: co takiego mają ci Żydzi, że Rydzyk tak się nimi brzydzi?
Nie tylko z resztą ojciec Demagog. Ba, nie tylko ta ¼ Polski (mam nadzieję, że nie jestem optymistą podając taką liczbę). Moim zdaniem na antysemityzm (ten prawdziwy), jak to często w tym świecie bywa, składa się kilka czynników.
Najpierw spójrzmy wstecz. Bardzo pobieżnie. Naród Żydowski był kiedyś niezwykle wojowniczym narodem. Kiedyś, nie było chyba narodu który nie był wojowniczy. Taka to stara, barbarzyńska mentalność- czy dopomagał w niej Jahwe, Baal, czy Zeus.
Problem z wojowniczością jest taki, jak i ze schwyceniem młotka i wbiciem nim gwoździa. Jednym się to udaje, inni zamiast w gwóźdź walą w palec. Ale wszyscy próbują.
Mało jest narodów, których wojowniczość jest na równie wysokim poziomie, co i zaradność i przedsiębiorczość. Nie wiem też, czy to Jahwe pociągnął Żydów na barykady, czy sami Żydzi potrzebowali na nie wejść i dla pretekstu wymyślili sobie Jahwe, który ich wybrał.
Nie wgryzajmy się w szczegóły. Można z pewnością powiedzieć, iż rywalizujące ze sobą wczesno żydowskie politeizmy musiały kształtować mentalność ludu. Siłą rzeczy, treści te musiały ewoluować. Być może Żydzi potrzebowali boga mściwego, kapryśnego, okrutnego, ale jednocześnie nakłaniającego do pracy i zysków. I nadszedł na to odpowiedni czas.
Jak to powiedział ostatnio mój starszy znajomy, choć użył mniej zawoalowanych słów: „wszyscy narzekają, że Żyd ma tyle kasy, ale jak każdy zaczynał od jednego banknotu, i na ten jeden banknot musiał się nieźle naharować”. Jakże cenna i trafna konkluzja.
Spójrzmy na teraźniejszość- czy wszyscy prezesi wszelkich wielkich firm i korporacji to Żydzi? Cóż, jest ich sporo- ale nie, nie wszyscy są Żydami. Nie spodziewalibyśmy się tego po zdemonizowanych wielkonosach, którzy założyli siatkę na świat i coraz bardziej ją rozciągając, chcą nim rządzić, mieć kasy jak lodu a innych ludzi celowo doprowadzać do nędzy, jakby nie było innych pomysłów na ekonomię.
Ciekaw jestem, czy wszyscy Żydzi wiedzą, że są Żydami, albo czy jeśli mają Żydów wśród przodków, całkiem nawet niedalekich, to czy mają tą świadomość. To bowiem prawda, że Żydzi często przybierali zniemczone, czy spolszczone nazwiska (strach był uzasadniony i wzmagał się falowo w historii naszego kontynentu). Nigdy nie wiemy, czy są wśród nas te diabły wcielone. Może to są ci socjopaci, nieświadomi żydostwa, ale gdyby im podsunąć innych Żydów pod nos… może wtedy by się zaczęli dogadywać?
Cóż poradzić, ironia jest niezbędna. Ludzie wierzący w upiory i bóstwa mogą wierzyć, że każdy Żyd jest z natury zły, albo cholera wie jaki. Że ma zamontowany odpowiedni chip w głowie. Tymczasem świat rozmywa się, miesza, a w ten sposób krystalizuje się. Globalizacja jest naturalnym procesem, którym nie sterują Żydzi. Nie mają po co. Geny Żydów nie zawierają złowieszczego kodu: zniszcz wszystkich innych i dbaj o swoich. Nie. To memy religijne wywodzące się z ksiąg i tradycji Judaizmu, które nie obowiązują, gdy większość populacji pochodzenia żydowskiego nie wierzy w te mity. Nie czuje się narodem wybranym.
Geny zawierają oczywiście jakieś cząstkowe predyspozycje. Być może, zdolność do kooperacji jest jedną z nich. Tyle, że nie jest to szczegółowa instrukcja; Żydzi mogą być świetni we współpracy ze wszystkimi innymi, którzy do tej współpracy się nadają, i co zrobić, że w dużej mierze są to nadal również Żydzi.
Nie lubimy takich, co im lepiej idzie. Najczęściej mamy podejrzenia: skoro nam nie idzie, choć działamy uczciwie, a im idzie, to oni muszą kraść! A nawet robić macę z dzieci. Tymczasem może być
i tak, że nie idzie nam ani uczciwa robota (gdyż robimy ją ślamazarnie i nierzetelnie), ani nieuczciwa, (gdyż inteligencja też może nie być naszym atutem).
Historii dodatkowo dodaje złowróżbności fakt, iż Żydzi naprawdę mocno rozproszyli się po całym świecie. Ludy koczownicze to nie rzadkość nawet dziś. Choćby Romowie są bardzo bliskim przykładem. Żydzi są jednak tak rozproszeni, że często mają problem i z samoidentyfikacją, i z kontaktem z innymi Żydami. Jest to poważny problem, ponieważ w ten sposób trudno zawładnąć światem.
Co innego w przeszłości- wtedy organizacja była lepsza. Wtedy i tradycje religijne były mocniejsze. Bardziej popularne. Kościół Katolicki był bardzo czujny, choć nie wiadomo, czy nie dostał on manii prześladowczej. Stąd być może- ze strachu przed konkurencją- na wszelki wypadek głosił, iż Żydzi zabili Jezusa, a poza tym, robią wcześniej wspomnianą macę z katolickich dzieci. Czy jakby wolał Dawkins, dzieci katolików.
Spójrzmy bowiem prawdzie w oczy- kto walił Europę w dupsko przez wieki, rządząc niepodzielnie duszami i terenami? Czy to Żydzi? Nie, to Kościół Rzymskokatolicki z papieżem na czele! To on głosił, że ubóstwo jest stanem szlachetnym, choć sam opływał w luksusy. To on za przybliżanie zbawienia przez cholerne rytuały wymagał szmalu. To on hamował naukę, by nie stracić autorytetu. To on w końcu władał szkolnictwem, edukacją; która to edukacja sprawiła, że ludzie nawet umieli czytać, ale również tylko to, czego Kościół nie wpieprzył na Indeks Ksiąg Zakazanych, notabene zlikwidowany dopiero w roku 1949.
Przydałoby się dorzucić, że to Kościół palił ludzi, którzy byli nieprawomyślni- choć głównym kryterium była oczywiście nauka Kościoła, a nie uczciwość intelektualna, czy generalny progres. Kościół nie patyczkował się już wtedy, czy ktoś Żyd, czy nie, choć tutaj duży pokłon należy się właśnie Żydom. Wielu z nich było wielkimi myślicielami i naukowcami, którzy pchnęli świat do przodu. Niech to będą choćby Wolter czy Einstein. Tak, wiem, ze Kopernik też mocno się przysłużył (i jego nie ominęły szykany ze strony szanownej instytucji Kościoła), choć gdyby się okazało, że i Kopernik był Żydem, nie wzruszyłoby mnie to w najmniejszym stopniu.
W kontekście naszej historii, w której chrześcijaństwo było siatką na Europie, czymś strasznie głupim jest operowanie antysemityzmem i twierdzenie, że musiał być uzasadniony, że nie wziął się tak znikąd. Oczywiście, że nie znikąd! Antysemici są strasznie dziecinni- zaprzeczą na trzeźwo, jakoby każdy Żyd był z natury pazerny, nieuczciwy i ogólnie zły. Jednak już za chwilę wracają do swoich chorych teorii. Jest to tym bardziej pokrętne, im bardziej analizujemy historię; w Kościele również byli Żydzi, a jeśli działali na rzecz jego liberalizacji, to nie po to, by go osłabić. Takie teorie spiskowe są iście szalone i przypominają mi legendę o Zorro- kim innym był w nocy, kim innym w dzień.
Hitlerowi jakoś nie przeszkadzał fakt, że sam był po części Żydem. Nie przeszkadzali też Żydzi, którzy z nim współpracowali i znajdowali się w jego najbliższym otoczeniu- Himmler to przykład pierwszy z brzegu. Jednak psychopatia Hitlera nie wynikała z jego żydowskości, a z jego ciężkich przeżyć w dzieciństwie i być może wrodzonych wad psychicznych. Nie ulega natomiast wątpliwości, że wpadł mu do łba analogiczny pomysł, co przed wiekami Narodowi Wybranemu.
Tak więc hasło: „jeśli nie byłoby antysemityzmu, jakiś Żyd musiałby go wymyśleć”, jest skrajnie jaskrawym przykładem na straszną tępotę umysłową. Żyd może zasłaniać się antysemityzmem, gdy ktoś ma do niego pretensje personalne (i wtedy jest to nie w porządku), ale nie zasłaniałby się nim, gdyby przez wieki antysemityzm ten nie był realnie obecny.
Podobnie można byłoby ukuć hasło o murzynach wymyślających rasizm. To jednostkowe przypadki, które dzięki wszechobecności mediów urastają nam do rangi kolejnego spisku i każą wierzyć ludziom pokroju Rydzyka i Giertycha, że to następny spisek Żydów- mówić o antysemityzmie. Jednostkowe przypadki nieuczciwych Żydów, które zebrane do kupy z całego świata tworzą usprawiedliwienie dla ich antysemityzmu, są tymczasem efektem prawdziwego antysemityzmu na wielką skalę. Skalę kierowaną przez Kościoły we wszystkich parafiach. Księży opowiadających zwykłe bzdury, bojących się, że interes im jebnie, i doprawiających swoje mity znowuż pojedynczymi anegdotami o Żydach, którzy posługiwali się przekrętami.
Gdyby nie ta czarna propaganda (słowo „czarna” pasuje tu wybornie), Hitler nie miałby świetnie urobionego gruntu pod swoją chorą ideologię; w myśl której kryzys gospodarczy który dotknął wówczas Europę był jedynie winą Żydów. Ludzie to połknęli, ponieważ katolicyzm krzewił antysemityzm bardzo owocnie. Nie wolno pominąć też faktu, że Kościołowi bardzo podobał się antysemicki wydźwięk ideologii nazizmu.
sobota, 12 marca 2011
Sprostowanie
Nienawidzę wprost wyrywania kontekstu, gdy dane zdanie nie jest kontekstem samym dla siebie-
nie wyjaśnia wszystkiego, co chciałem przekazać. To tak, jakby ktoś spytał, czy zapalę papierosa,
ja odpowiedział: „Nie omieszkam”, a on wziął pod uwagę tylko wyraz „nie”.
A konkretnie, rozchodzi się o ten fragment tekstu, który wyrwał z korzeniami znajomy:
Królestwa, rzędy, podrzędy, odmiany, rodzaje, gatunki. Im więcej różnic, tym dalsza kategoria- im więcej lat, tym większa skłonność do różnic. Choć niekoniecznie- w niedoskonałym świecie nie wszystko da się przewidzieć- to ludzie umieją przewidywać- i mamy bolesną świadomość, że tylko my to umiemy. Nie wszyscy mają już świadomość, że to nie efekt specjalnego scenariusza i stworzenia na czyjeś podobieństwo, a efekt naturalnych zmian, które przystosowały homo sapiens do właśnie takiego, a nie innego świata.
Zrodziło mu się w głowie poważne, egzystencjalne pytanie: jeśli Homo Sapiens wygląda jak wygląda, ponieważ jest przystosowany właśnie do tego, a nie innego świata, to czy inne organizmy nie powinny wyglądać i funkcjonować identycznie, co Homo Sapiens?
Przypomina mi to nieco pytanie: „skoro ludzie wyewoluowali z małp, to dlaczego małpy nadal istnieją?” To pytanie jednak pociąga za sobą nie tylko brak logiki, ale i elementarnej wiedzy. Richard Dawkins świetnie objaśnił, i robił to kilkukrotnie: nie pochodzimy od małp- małpa to figura retoryczna, używana potocznie; małpy to zwierzęta współczesne, z którymi mamy wspólnego przodka- jesteśmy kuzynami z obecnymi małpami, a nasz wspólny przodek siłą rzeczy przypominał bardziej małpę, niż współczesnego człowieka; Homo Sapiens.
Nieszczęsna małpa ujawnia także inny, wspomniany problem: nieumiejętność kojarzenia faktów- tutaj bardzo prostych faktów biologicznych.
Skoro człowiek jest taki jaki jest, ponieważ w ten sposób najlepiej funkcjonuje w otaczającym go świecie natury, to czy znaczy to, iż żyjące obok dżdżownice, koty, psy, nosorożce czy dorsze radzą sobie gorzej? To oczywisty absurd. Nikt nie zamierza bronić takiego twierdzenia. Lepiej bronić logiki.
Logika jest otóż taka:
1) Świat nie jest jednolity
2) Świat nie jest statyczny
3) Na poziomie biologii najprawdopodobniej nie ma ekstremalnie ścisłych prawideł, tak jak w chemii czy fizyce (tutaj ścisłość jest większa, ale w miarę jak rozwija się fizyka kwantowa, widać coraz wyraźniej, iż i ona ma granice).
Myślałem, pisząc tamten tekst, iż wszystko wytłumaczy opis zjawisk losowych, takich jak katastrofy naturalne, czy równie losowych, jak mutacje genetyczne; które równie losowo, bywają pozytywne.
Nie możemy wrócić wehikułem czasu kilka milionów lat wstecz i zajrzeć do organizmów przodków, obserwując ich mikroflorę, by w końcu potwierdzić, co było konkretną przyczyną, iż Homo Sapiens jest tak wyjątkowy w przyrodzie.
Nie możemy wykluczyć, że kiedyś dowiemy się nieco więcej, i nie możemy również wykluczyć, że złożyło się na ten fenomen (jak to bywa w tym świecie) kilka czynników. Wszystko jest jednak bardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem, niż stworzenie człowieka opisane w Księdze Rodzaju, Greckich Mitach, czy jakichkolwiek innych mitologiach. Dlaczego? Ponieważ krok po kroku, każde działanie naszego organizmu, łącznie z reakcjami psychofizycznymi, można wyjaśnić w sposób naturalny. Brak jest zajęć dla niematerialnej duszy, gdy materia wyjaśnia wszystko. Gdy zaś istnieją naturalne scenariusze, zawsze to one powinny być przedmiotem rozważań.
Powiedzmy, że zawsze wychodząc na miasto, zabierałem zarówno papierosy, jak i zapalniczkę. Z wyjątkiem jednego razu. Dziewczyna pyta mi się, jak mogło do tego dojść, skoro zawsze brałem oba gadżety. Mamy różne wyjaśnienia- miałem zamiar ubrać inną kurtkę, a w jej kieszeni była zapalniczka; zapalniczka mogła wypaść mi z kieszeni, ponieważ jest płytka i nie ma zapięcia na zamek; pożyczyłem zapalniczkę sąsiadowi i zapomniał mi jej oddać; zapalniczka została w pustej paczce papierosów, nie wyrzuciłem jej, a wziąłem nową itd. Gdyby jednak dziewczyna powiedziała, że zapalniczka mogła wyparować, mógł ją mi podpieprzyć szatan, czy goblin, albo po prostu zapalniczka umarła i poszła do nieba? Hmm… kto wie, czy nie potraktowałbym tego jak kiepski dowcip.
Naturalne wyjaśnienia są więc najlepsze. Po co zaś wymieniłem te punkty o dynamice, zmienności, różnorodności i nieścisłości świata? Ponieważ wyjaśnia to również różnorodność form życia na planecie! Tyle, ile jest zdarzeń, tyle, ile jest tysięcy lat, tyle, ile jest różnych środowisk itp., dokładnie tyle jest sposobów na życie, dokładnie tyle jest różnych „dróg” dla życia.
Możliwe, że nasi przodkowie musieli zejść z drzew z powodu wieloletniej suszy. Musieli sobie jakoś poradzić. Powiedzmy, że w pobliżu nie było drapieżników. Powiedzmy, że byli, ale dwóch naszych przodków, różnej płci, ostało się. Albo nie dwóch, ale kilka par. Czy to nie wystarczy? Zjawiska bardzo mało prawdopodobne nie są jeszcze niemożliwe. A szympansy? Co z nimi? Coś musiało nas rozdzielić.
Mało dzieje się na świecie rzeczy, które są w stanie to zrobić? Chyba nie. Czy, jeśli w Polsce pada deszcz, albo następuje susza (no cóż, niech będzie), to czy to samo musi dziać się choćby w Niemczech? Oczywiście, że nie!
Radzimy sobie w tym świecie, radzą sobie także pingwiny, orły, łososie i żyrafy. Dokładnie tak.
Nauka odkrywa przed nami coraz więcej. Jeśli tkwiła w błędzie, weryfikuje się sama; ponieważ celem nauki jest empiryczna prawda- dlaczego? Ponieważ ułatwia nam zrozumienie materialnego świata; po co? Aby lepiej radzić sobie z jego żywiołami. Po co? Aby przetrwać, a nie nazbyt szybko lecieć „ do raju”. Dlatego nauka prędzej czy później odkryje prawdę o każdym zjawisku: jeśli naukowiec nie trzyma się metodologii naukowej, zostanie zdyskredytowany jako naukowiec. Ponieważ nauka nie jest absolutem, jest podatna na usterki, ale mechanizm działania jest samo korygujący, w przeciwieństwie do jakiejkolwiek religii, która funkcjonuje jak pasożyt. Daje ludziom nieuzasadnioną nadzieję, fałszywą wizję świata faworyzującą bez dowodów jednych względem innych, również w świecie przyrody. Religia wpycha boga i anioły wszędzie tam, gdzie jakieś zagadnienie nie zostało jeszcze wyjaśnione naukowo. To typowe pasożytnictwo. Zyski dla nas za małe, by mówić o symbiozie. To tak jak tasiemiec w żołądku modelki, która umrze z głodu, ale jest zadowolona, ponieważ wygląda chudo.
nie wyjaśnia wszystkiego, co chciałem przekazać. To tak, jakby ktoś spytał, czy zapalę papierosa,
ja odpowiedział: „Nie omieszkam”, a on wziął pod uwagę tylko wyraz „nie”.
A konkretnie, rozchodzi się o ten fragment tekstu, który wyrwał z korzeniami znajomy:
Królestwa, rzędy, podrzędy, odmiany, rodzaje, gatunki. Im więcej różnic, tym dalsza kategoria- im więcej lat, tym większa skłonność do różnic. Choć niekoniecznie- w niedoskonałym świecie nie wszystko da się przewidzieć- to ludzie umieją przewidywać- i mamy bolesną świadomość, że tylko my to umiemy. Nie wszyscy mają już świadomość, że to nie efekt specjalnego scenariusza i stworzenia na czyjeś podobieństwo, a efekt naturalnych zmian, które przystosowały homo sapiens do właśnie takiego, a nie innego świata.
Zrodziło mu się w głowie poważne, egzystencjalne pytanie: jeśli Homo Sapiens wygląda jak wygląda, ponieważ jest przystosowany właśnie do tego, a nie innego świata, to czy inne organizmy nie powinny wyglądać i funkcjonować identycznie, co Homo Sapiens?
Przypomina mi to nieco pytanie: „skoro ludzie wyewoluowali z małp, to dlaczego małpy nadal istnieją?” To pytanie jednak pociąga za sobą nie tylko brak logiki, ale i elementarnej wiedzy. Richard Dawkins świetnie objaśnił, i robił to kilkukrotnie: nie pochodzimy od małp- małpa to figura retoryczna, używana potocznie; małpy to zwierzęta współczesne, z którymi mamy wspólnego przodka- jesteśmy kuzynami z obecnymi małpami, a nasz wspólny przodek siłą rzeczy przypominał bardziej małpę, niż współczesnego człowieka; Homo Sapiens.
Nieszczęsna małpa ujawnia także inny, wspomniany problem: nieumiejętność kojarzenia faktów- tutaj bardzo prostych faktów biologicznych.
Skoro człowiek jest taki jaki jest, ponieważ w ten sposób najlepiej funkcjonuje w otaczającym go świecie natury, to czy znaczy to, iż żyjące obok dżdżownice, koty, psy, nosorożce czy dorsze radzą sobie gorzej? To oczywisty absurd. Nikt nie zamierza bronić takiego twierdzenia. Lepiej bronić logiki.
Logika jest otóż taka:
1) Świat nie jest jednolity
2) Świat nie jest statyczny
3) Na poziomie biologii najprawdopodobniej nie ma ekstremalnie ścisłych prawideł, tak jak w chemii czy fizyce (tutaj ścisłość jest większa, ale w miarę jak rozwija się fizyka kwantowa, widać coraz wyraźniej, iż i ona ma granice).
Myślałem, pisząc tamten tekst, iż wszystko wytłumaczy opis zjawisk losowych, takich jak katastrofy naturalne, czy równie losowych, jak mutacje genetyczne; które równie losowo, bywają pozytywne.
Nie możemy wrócić wehikułem czasu kilka milionów lat wstecz i zajrzeć do organizmów przodków, obserwując ich mikroflorę, by w końcu potwierdzić, co było konkretną przyczyną, iż Homo Sapiens jest tak wyjątkowy w przyrodzie.
Nie możemy wykluczyć, że kiedyś dowiemy się nieco więcej, i nie możemy również wykluczyć, że złożyło się na ten fenomen (jak to bywa w tym świecie) kilka czynników. Wszystko jest jednak bardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem, niż stworzenie człowieka opisane w Księdze Rodzaju, Greckich Mitach, czy jakichkolwiek innych mitologiach. Dlaczego? Ponieważ krok po kroku, każde działanie naszego organizmu, łącznie z reakcjami psychofizycznymi, można wyjaśnić w sposób naturalny. Brak jest zajęć dla niematerialnej duszy, gdy materia wyjaśnia wszystko. Gdy zaś istnieją naturalne scenariusze, zawsze to one powinny być przedmiotem rozważań.
Powiedzmy, że zawsze wychodząc na miasto, zabierałem zarówno papierosy, jak i zapalniczkę. Z wyjątkiem jednego razu. Dziewczyna pyta mi się, jak mogło do tego dojść, skoro zawsze brałem oba gadżety. Mamy różne wyjaśnienia- miałem zamiar ubrać inną kurtkę, a w jej kieszeni była zapalniczka; zapalniczka mogła wypaść mi z kieszeni, ponieważ jest płytka i nie ma zapięcia na zamek; pożyczyłem zapalniczkę sąsiadowi i zapomniał mi jej oddać; zapalniczka została w pustej paczce papierosów, nie wyrzuciłem jej, a wziąłem nową itd. Gdyby jednak dziewczyna powiedziała, że zapalniczka mogła wyparować, mógł ją mi podpieprzyć szatan, czy goblin, albo po prostu zapalniczka umarła i poszła do nieba? Hmm… kto wie, czy nie potraktowałbym tego jak kiepski dowcip.
Naturalne wyjaśnienia są więc najlepsze. Po co zaś wymieniłem te punkty o dynamice, zmienności, różnorodności i nieścisłości świata? Ponieważ wyjaśnia to również różnorodność form życia na planecie! Tyle, ile jest zdarzeń, tyle, ile jest tysięcy lat, tyle, ile jest różnych środowisk itp., dokładnie tyle jest sposobów na życie, dokładnie tyle jest różnych „dróg” dla życia.
Możliwe, że nasi przodkowie musieli zejść z drzew z powodu wieloletniej suszy. Musieli sobie jakoś poradzić. Powiedzmy, że w pobliżu nie było drapieżników. Powiedzmy, że byli, ale dwóch naszych przodków, różnej płci, ostało się. Albo nie dwóch, ale kilka par. Czy to nie wystarczy? Zjawiska bardzo mało prawdopodobne nie są jeszcze niemożliwe. A szympansy? Co z nimi? Coś musiało nas rozdzielić.
Mało dzieje się na świecie rzeczy, które są w stanie to zrobić? Chyba nie. Czy, jeśli w Polsce pada deszcz, albo następuje susza (no cóż, niech będzie), to czy to samo musi dziać się choćby w Niemczech? Oczywiście, że nie!
Radzimy sobie w tym świecie, radzą sobie także pingwiny, orły, łososie i żyrafy. Dokładnie tak.
Nauka odkrywa przed nami coraz więcej. Jeśli tkwiła w błędzie, weryfikuje się sama; ponieważ celem nauki jest empiryczna prawda- dlaczego? Ponieważ ułatwia nam zrozumienie materialnego świata; po co? Aby lepiej radzić sobie z jego żywiołami. Po co? Aby przetrwać, a nie nazbyt szybko lecieć „ do raju”. Dlatego nauka prędzej czy później odkryje prawdę o każdym zjawisku: jeśli naukowiec nie trzyma się metodologii naukowej, zostanie zdyskredytowany jako naukowiec. Ponieważ nauka nie jest absolutem, jest podatna na usterki, ale mechanizm działania jest samo korygujący, w przeciwieństwie do jakiejkolwiek religii, która funkcjonuje jak pasożyt. Daje ludziom nieuzasadnioną nadzieję, fałszywą wizję świata faworyzującą bez dowodów jednych względem innych, również w świecie przyrody. Religia wpycha boga i anioły wszędzie tam, gdzie jakieś zagadnienie nie zostało jeszcze wyjaśnione naukowo. To typowe pasożytnictwo. Zyski dla nas za małe, by mówić o symbiozie. To tak jak tasiemiec w żołądku modelki, która umrze z głodu, ale jest zadowolona, ponieważ wygląda chudo.
niedziela, 6 lutego 2011
Luźne refleksje
Jak w świecie niedoskonałym i krwiożerczym, istoty inteligentne i zarazem stadne (ludzie) mają się pocieszyć? No jasna cholera, umiemy myśleć abstrakcyjnie. Mamy świadomość i wyobraźnię. Badania rezonansowe udowadniają, że tym bardziej świadomość i wyobraźnia (lub ich zalążki) są rozwinięte, im bardziej rozbudowana jest część mózgu zwana korą mózgową. Tak więc mamy świadomość- niebagatelną rolę grają tu różne rodzaje pamięci- krótkotrwała, długotrwała itd. Umiemy przewidywać, co się stanie, przypominać sobie, co już się działo, wiemy, co dzieje się w danej chwili.
W świecie istot tak słabych fizycznie jak my, jest to niezwykle przydatne. Oczywiście, nie tylko my jesteśmy słabi fizycznie- wszystko zależy jednak od warunków w jakich żyjemy, a jeszcze bardziej od tego, w jakich żyli nasi przodkowie. To od tych właśnie okoliczności zależało, iż ludzie posługują się językiem, a szympansy (albo kolibry) nie. Mamy do dyspozycji miliardy lat dla życia, które ewoluowało na miliony, jeśli nie miliardy sposobów. Miliardy okoliczności, które mogły skłaniać do stopniowych zmian i bardziej gwałtownych mutacji. Niektóre, nieliczne mutacje mogą być pozytywne i utrzymać się w populacji. Katastrofy naturalne mogą rozdzielać, jak dotąd, jeden gatunek. To tornado, to ruchy płyt tektonicznych, to powódź, to inne znowu czynniki. Nie warto kłócić się, że mogą wykształcać się nowe odmiany, ale nie gatunki. Świat zwierząt (w tym nas) dzieli się przecież niemal hierarchicznie- im mniej cech łączy obu reprezentantów fauny, tym słabiej są one ze sobą spokrewnione i tym samym, dzieli ich większa przepaść w drzewie genealogicznym (ewolucyjnym).
Królestwa, rzędy, podrzędy, odmiany, rodzaje, gatunki. Im więcej różnic, tym dalsza kategoria- im więcej lat, tym większa skłonność do różnic. Choć niekoniecznie- w niedoskonałym świecie nie wszystko da się przewidzieć- to ludzie umieją przewidywać- i mamy bolesną świadomość, że tylko my to umiemy. Nie wszyscy mają już świadomość, że to nie efekt specjalnego scenariusza i stworzenia na czyjeś podobieństwo, a efekt naturalnych zmian, które przystosowały homo sapiens do właśnie takiego, a nie innego świata.
W chwilach cierpienia i życiowych trosk, wołamy o pomoc. Gdy czujemy się bezradni, zwracamy się do innych ludzi- gdy oni nas zawiodą, czasem działa modlitwa. Jeśli ktoś wierzy we wstawiennictwo JPII, często i modlitwa do niego przynosi ukojenie i przypływ sił. Jeśli ktoś wierzy w zbawienną moc ściskania jąder kozła (rytuał Afrykański), i to może pomóc. Ponieważ wiara to coś namacalnego. A jeśli nie namacalnego, to przynajmniej wykrywalnego poprzez rezonans magnetyczny. Czujemy się lepiej i działamy skuteczniej, gdy wierzymy w siebie. Mamy wyobraźnię, więc pomoc może przynieść także wiara w rzeczy ponadnaturalne, w tym różnych bogów. Michał Wiśniewski mógł więc spokojnie zaśpiewać: „bóg jest maskotką mą”. Rodzice nie są już wszechwiedzący, jak się nam wydawało w dzieciństwie. Jesteśmy skazani na siebie. Trzeba zastąpić rodziców, zabawki, misie-przytulanki. Mechanizmy psychologiczne, jedne wrodzone, inne nabyte.
Ateiści walczą- jak stwierdził mój wierzący przyjaciel, nie wiadomo z czym. Gubią się w tym wszystkim. Ja jestem jednym z nich, więc jestem w takim samym stanie- dotknął mnie więc syndrom „zagubionej owieczki”. Dla ludzi wierzących jest to błyskotliwa hipoteza- skoro synonimem dobra i prawdy jest Bóg w konkretnej wersji, to ateista negując jego istnienie, nie widzi sensu w dobroci i prawdzie. Niestety, aby zasięgnąć innej perspektywy, trzeba być ateistą lub przynajmniej agnostykiem. Dobroć tłumaczę sobie w kategoriach biologicznych- większość ludzi ma empatię, bez której dobroci by nie było, a która jest wpisana w nasze geny i wspierana przez środowisko, w którym pewne zasady są właściwie niezmienne, ponieważ nie da się zmienić fundamentalnych prawideł budowy ludzkiej psychofizyki i naszego funkcjonowania świecie, będącego skutkiem tej budowy. Dlatego chociażby, współczucie jest dobre. Dlatego właśnie nieuczciwość jest potępiana. A prawda? Cóż, nasze życie jest jednak złożone. Kiedyś słowo „prawda” wydawało mi się czymś ponad, czymś wielkim, równym bogu. A prawda nie jest czymś absolutnym. W świecie złożonym i niedoskonałym, pełnym różnorodnych zjawisk i relacji, prawda może być tak piękna, jak i brutalna i smutna. Bo prawda- to po prostu faktyczny stan. Czy nie widzę w tym sensu? To kolejne słowo-klucz. Sam odmieniam słowo „sens” przez wszystkie przypadki. Jeśli czuję szczęście, to czuję, że życie ma sens. To teraz zabrzmi filozoficznie- ale każdy karmi się jakąś ułudą. Moja jednak nie jest tak ekstremalna. Po prostu, należy cieszyć się z każdej chwili, choć to trudne. Randka z dziewczyną się kończy, ale nie znaczy to, że nie ma sensu. Wszystko się kończy. Wszystko ma sens, co prowadzi do jakiegoś wyznaczonego przez nas celu. Natomiast życie jako całość, nie ma sensu pojmowanego w ten antropocentryczny sposób- albowiem ani nie planowaliśmy naszych narodzin, ani nie planujemy własnej śmierci. Tu jest pole dla wyobraźni i myślenia życzeniowego- tutaj wchodzą różne mity o życiu wiecznym, wiecznej szczęśliwości, w rekompensacie za życie, które jest niedoskonałe. Działa to na zasadzie antynomii- choć stanowi to bardzo pobieżną logikę. Jeśli coś śmierdzi, to coś musi pachnieć. Jeśli coś jest czarne, to musi być i białe. Jeśli jest życzliwość, to musi być i podłość. A jeśli świat jest niedoskonały? Hmm… innego nie znamy. Ale musi być, gdzieś tam, nie wiadomo gdzie, o ile możemy posługiwać się terminologią geograficzną. Większość ludzi ma przemożną chęć, by przezwyciężyć myśl o śmierci. By funkcjonować po niej, choć bez potrzeb. Bez ciał. Bez mózgów. Bez hormonów- adrenaliny, dopaminy, serotoniny itp. Jak to możliwe, skoro to wszystko jest ze sobą ściśle sprzężone i decyduje o tym, kim jesteśmy? NIEWAŻNE. Po prostu, będziemy żyć w innych formach, ale to nieodgadnione. Bogu przypisuje się sprzeczne ze sobą atrybuty? Np. wszechwiedzę i wszechmoc? No cóż, niepotrzebnie jakiś filozof próbował podejść do tej sprawy logicznie. Bóg jest nieodgadniony, więc nie musi to się u niego kłócić- nasza logika jest „za mała”. Bóg stoi ponad wszystkim. Mało kto pomyśli, że ideał, jakikolwiek, to czysta abstrakcja, która może być pomocna w codziennym życiu. I nie mam na myśli jedynie boga. Ideały nas motywują. Ale nie trzeba przecież postulować, że gdzieś tam realnie ISTNIEJĄ. Samo stwierdzenie „istnienia” ma dla mnie wydźwięk realny i naturalny. Jak można istnieć „inaczej”, niż robią to przedmioty, rośliny, zwierzęta? A da się, ale to nieodgadnione? Jasne. Jeśli ktoś wymyśli coś, co odpowiada naszym emocjom, choć logicznie jest to wewnętrznie sprzeczne, to wystarczy powiedzieć, iż jest to nieodgadnione. W ten sposób pewne „owieczki” uświadamiając sobie, że nie ma pasterza, próbują na własną rękę szukać prawdy, czy raczej różnych prawd- mając do tego zestaw narzędzi. Innym „owieczkom” naprawdę odpowiada bycie owieczkami i stoją przy danej atrapie pasterza, będąc przekonanymi, że bez zbytniego szukania to on jest uosobieniem całej prawdy- to, że poddaństwo bez zrozumienia intencji przywódcy przypomina sadomasochizm lub dyktaturę, nie przeszkadza im- podobnie jak fakt, że obok nich są owieczki z innych trzódek, na tej samej zasadzie wpatrzone w zupełnie inną atrapę.
Nie postrzegam życia w kategoriach wojennych- nie trzeba koniecznie z czymś walczyć. Choć może rzeczywiście, dobrze jest walczyć z czymś, a nie z kimś, choć jest to zadanie niezwykle trudne. Ale i tak walczymy- czasem nawet z własnymi myślami- używając do tego innych myśli. To tak samo naturalne, jak pokój i kompromis. To pewne nieuniknione etapy. Ładowanie, rozładowanie, i tak dalej. Nie wierzę, że wielu wierzących w ogóle nie wątpi w nadnaturalne siły. Poza tym, nie jestem wrogo nastawiony do osób, które są religijne i wierzące, ale którym to pomaga i których religijność nie skłania do jakiejś formy przemocy. Każdy z nas jest niedoskonały, a brak racjonalizmu zabija. Nie chodzi o całkowite wyzbycie się emocji, ale o zbyt częste stawianie emocji ponad faktami. Sam dla przykładu palę papierosy i ciężko mi z tym. Wiem, że to szkodzi- i finansowo, i zdrowotnie. Świadkowie Jehowy dla przykładu, takich rzeczy wystrzegają się głównie z powodów religijnych. To w sumie pozytywny skutek. Jeśli nie jedzą kaszanki z tych samych powodów, jest to zupełnie neutralne- bo bez takich produktów można się obyć bez uszczerbku na zdrowiu (sam nie przepadam za tym specjałem). Natomiast jeśli chodzi o sytuacje podbramkowe z transfuzją krwi, skutek myślenia w kategoriach świętości może przynieść szkody- niepotrzebną śmierć. Po prostu, jeśli widzę, że potrafię być dobry, że chcę być dla innych dobry, że to, co mi przeszkadza, to irracjonalizm, że to, co mąci życie na planecie- to irracjonalizm… staram się go minimalizować. Nie jest to jakieś wielkie wojowanie.
W świecie istot tak słabych fizycznie jak my, jest to niezwykle przydatne. Oczywiście, nie tylko my jesteśmy słabi fizycznie- wszystko zależy jednak od warunków w jakich żyjemy, a jeszcze bardziej od tego, w jakich żyli nasi przodkowie. To od tych właśnie okoliczności zależało, iż ludzie posługują się językiem, a szympansy (albo kolibry) nie. Mamy do dyspozycji miliardy lat dla życia, które ewoluowało na miliony, jeśli nie miliardy sposobów. Miliardy okoliczności, które mogły skłaniać do stopniowych zmian i bardziej gwałtownych mutacji. Niektóre, nieliczne mutacje mogą być pozytywne i utrzymać się w populacji. Katastrofy naturalne mogą rozdzielać, jak dotąd, jeden gatunek. To tornado, to ruchy płyt tektonicznych, to powódź, to inne znowu czynniki. Nie warto kłócić się, że mogą wykształcać się nowe odmiany, ale nie gatunki. Świat zwierząt (w tym nas) dzieli się przecież niemal hierarchicznie- im mniej cech łączy obu reprezentantów fauny, tym słabiej są one ze sobą spokrewnione i tym samym, dzieli ich większa przepaść w drzewie genealogicznym (ewolucyjnym).
Królestwa, rzędy, podrzędy, odmiany, rodzaje, gatunki. Im więcej różnic, tym dalsza kategoria- im więcej lat, tym większa skłonność do różnic. Choć niekoniecznie- w niedoskonałym świecie nie wszystko da się przewidzieć- to ludzie umieją przewidywać- i mamy bolesną świadomość, że tylko my to umiemy. Nie wszyscy mają już świadomość, że to nie efekt specjalnego scenariusza i stworzenia na czyjeś podobieństwo, a efekt naturalnych zmian, które przystosowały homo sapiens do właśnie takiego, a nie innego świata.
W chwilach cierpienia i życiowych trosk, wołamy o pomoc. Gdy czujemy się bezradni, zwracamy się do innych ludzi- gdy oni nas zawiodą, czasem działa modlitwa. Jeśli ktoś wierzy we wstawiennictwo JPII, często i modlitwa do niego przynosi ukojenie i przypływ sił. Jeśli ktoś wierzy w zbawienną moc ściskania jąder kozła (rytuał Afrykański), i to może pomóc. Ponieważ wiara to coś namacalnego. A jeśli nie namacalnego, to przynajmniej wykrywalnego poprzez rezonans magnetyczny. Czujemy się lepiej i działamy skuteczniej, gdy wierzymy w siebie. Mamy wyobraźnię, więc pomoc może przynieść także wiara w rzeczy ponadnaturalne, w tym różnych bogów. Michał Wiśniewski mógł więc spokojnie zaśpiewać: „bóg jest maskotką mą”. Rodzice nie są już wszechwiedzący, jak się nam wydawało w dzieciństwie. Jesteśmy skazani na siebie. Trzeba zastąpić rodziców, zabawki, misie-przytulanki. Mechanizmy psychologiczne, jedne wrodzone, inne nabyte.
Ateiści walczą- jak stwierdził mój wierzący przyjaciel, nie wiadomo z czym. Gubią się w tym wszystkim. Ja jestem jednym z nich, więc jestem w takim samym stanie- dotknął mnie więc syndrom „zagubionej owieczki”. Dla ludzi wierzących jest to błyskotliwa hipoteza- skoro synonimem dobra i prawdy jest Bóg w konkretnej wersji, to ateista negując jego istnienie, nie widzi sensu w dobroci i prawdzie. Niestety, aby zasięgnąć innej perspektywy, trzeba być ateistą lub przynajmniej agnostykiem. Dobroć tłumaczę sobie w kategoriach biologicznych- większość ludzi ma empatię, bez której dobroci by nie było, a która jest wpisana w nasze geny i wspierana przez środowisko, w którym pewne zasady są właściwie niezmienne, ponieważ nie da się zmienić fundamentalnych prawideł budowy ludzkiej psychofizyki i naszego funkcjonowania świecie, będącego skutkiem tej budowy. Dlatego chociażby, współczucie jest dobre. Dlatego właśnie nieuczciwość jest potępiana. A prawda? Cóż, nasze życie jest jednak złożone. Kiedyś słowo „prawda” wydawało mi się czymś ponad, czymś wielkim, równym bogu. A prawda nie jest czymś absolutnym. W świecie złożonym i niedoskonałym, pełnym różnorodnych zjawisk i relacji, prawda może być tak piękna, jak i brutalna i smutna. Bo prawda- to po prostu faktyczny stan. Czy nie widzę w tym sensu? To kolejne słowo-klucz. Sam odmieniam słowo „sens” przez wszystkie przypadki. Jeśli czuję szczęście, to czuję, że życie ma sens. To teraz zabrzmi filozoficznie- ale każdy karmi się jakąś ułudą. Moja jednak nie jest tak ekstremalna. Po prostu, należy cieszyć się z każdej chwili, choć to trudne. Randka z dziewczyną się kończy, ale nie znaczy to, że nie ma sensu. Wszystko się kończy. Wszystko ma sens, co prowadzi do jakiegoś wyznaczonego przez nas celu. Natomiast życie jako całość, nie ma sensu pojmowanego w ten antropocentryczny sposób- albowiem ani nie planowaliśmy naszych narodzin, ani nie planujemy własnej śmierci. Tu jest pole dla wyobraźni i myślenia życzeniowego- tutaj wchodzą różne mity o życiu wiecznym, wiecznej szczęśliwości, w rekompensacie za życie, które jest niedoskonałe. Działa to na zasadzie antynomii- choć stanowi to bardzo pobieżną logikę. Jeśli coś śmierdzi, to coś musi pachnieć. Jeśli coś jest czarne, to musi być i białe. Jeśli jest życzliwość, to musi być i podłość. A jeśli świat jest niedoskonały? Hmm… innego nie znamy. Ale musi być, gdzieś tam, nie wiadomo gdzie, o ile możemy posługiwać się terminologią geograficzną. Większość ludzi ma przemożną chęć, by przezwyciężyć myśl o śmierci. By funkcjonować po niej, choć bez potrzeb. Bez ciał. Bez mózgów. Bez hormonów- adrenaliny, dopaminy, serotoniny itp. Jak to możliwe, skoro to wszystko jest ze sobą ściśle sprzężone i decyduje o tym, kim jesteśmy? NIEWAŻNE. Po prostu, będziemy żyć w innych formach, ale to nieodgadnione. Bogu przypisuje się sprzeczne ze sobą atrybuty? Np. wszechwiedzę i wszechmoc? No cóż, niepotrzebnie jakiś filozof próbował podejść do tej sprawy logicznie. Bóg jest nieodgadniony, więc nie musi to się u niego kłócić- nasza logika jest „za mała”. Bóg stoi ponad wszystkim. Mało kto pomyśli, że ideał, jakikolwiek, to czysta abstrakcja, która może być pomocna w codziennym życiu. I nie mam na myśli jedynie boga. Ideały nas motywują. Ale nie trzeba przecież postulować, że gdzieś tam realnie ISTNIEJĄ. Samo stwierdzenie „istnienia” ma dla mnie wydźwięk realny i naturalny. Jak można istnieć „inaczej”, niż robią to przedmioty, rośliny, zwierzęta? A da się, ale to nieodgadnione? Jasne. Jeśli ktoś wymyśli coś, co odpowiada naszym emocjom, choć logicznie jest to wewnętrznie sprzeczne, to wystarczy powiedzieć, iż jest to nieodgadnione. W ten sposób pewne „owieczki” uświadamiając sobie, że nie ma pasterza, próbują na własną rękę szukać prawdy, czy raczej różnych prawd- mając do tego zestaw narzędzi. Innym „owieczkom” naprawdę odpowiada bycie owieczkami i stoją przy danej atrapie pasterza, będąc przekonanymi, że bez zbytniego szukania to on jest uosobieniem całej prawdy- to, że poddaństwo bez zrozumienia intencji przywódcy przypomina sadomasochizm lub dyktaturę, nie przeszkadza im- podobnie jak fakt, że obok nich są owieczki z innych trzódek, na tej samej zasadzie wpatrzone w zupełnie inną atrapę.
Nie postrzegam życia w kategoriach wojennych- nie trzeba koniecznie z czymś walczyć. Choć może rzeczywiście, dobrze jest walczyć z czymś, a nie z kimś, choć jest to zadanie niezwykle trudne. Ale i tak walczymy- czasem nawet z własnymi myślami- używając do tego innych myśli. To tak samo naturalne, jak pokój i kompromis. To pewne nieuniknione etapy. Ładowanie, rozładowanie, i tak dalej. Nie wierzę, że wielu wierzących w ogóle nie wątpi w nadnaturalne siły. Poza tym, nie jestem wrogo nastawiony do osób, które są religijne i wierzące, ale którym to pomaga i których religijność nie skłania do jakiejś formy przemocy. Każdy z nas jest niedoskonały, a brak racjonalizmu zabija. Nie chodzi o całkowite wyzbycie się emocji, ale o zbyt częste stawianie emocji ponad faktami. Sam dla przykładu palę papierosy i ciężko mi z tym. Wiem, że to szkodzi- i finansowo, i zdrowotnie. Świadkowie Jehowy dla przykładu, takich rzeczy wystrzegają się głównie z powodów religijnych. To w sumie pozytywny skutek. Jeśli nie jedzą kaszanki z tych samych powodów, jest to zupełnie neutralne- bo bez takich produktów można się obyć bez uszczerbku na zdrowiu (sam nie przepadam za tym specjałem). Natomiast jeśli chodzi o sytuacje podbramkowe z transfuzją krwi, skutek myślenia w kategoriach świętości może przynieść szkody- niepotrzebną śmierć. Po prostu, jeśli widzę, że potrafię być dobry, że chcę być dla innych dobry, że to, co mi przeszkadza, to irracjonalizm, że to, co mąci życie na planecie- to irracjonalizm… staram się go minimalizować. Nie jest to jakieś wielkie wojowanie.
poniedziałek, 24 stycznia 2011
Wojewódzki znienawidzony.
Uwaga! Postanowiłem napisać parę słów jako adwokat Kuby Wojewódzkiego. Wszystkich ludzi ograniczonych umysłowo proszę o opuszczenie tego bloga.
Tak się złożyło, że zajrzałem na serwis Plotek.pl. Niech stracę. Natknąłem się na newsa o tym, iż Kuba może wylecieć z TVN, ponieważ oglądalność spadła o milion widzów.
W komentarzach? Pełno jadu. Kuba jest otóż debilem, kretynem, niedorozwojem, jest prymitywny, chamski, arogancki, poprawny politycznie (sic), i za bardzo pewny siebie. Obraża wszystko i wszystkich, a w szczególności katolików. No i poza tym- ma obsesję na punkcie seksu.
Zajmę się wszystkimi zarzutami po kolei.
Debil- to osoba, która nie rozumie Wojewódzkiego i jego humoru.
Kretyn- podobnie, choć kojarzy mi się jeszcze z osobą, która przyzwyczajona jest za bardzo do konwencji i schematów (taki staruch, a o seksie gada! A tak się wydurnia!)
Niedorozwój- mieszanka dwóch wspomnianych, z tym, że niedorozwój powoduje, iż człowiek nie odróżnia ironii od słów wypowiedzianych poważnie- „pajacowanie” zaś i luźną formę programu traktuje jako objaw głupoty i niedorosłości prowadzącego.
Prymitywny- prymitywne, to może być „myślenie”, że jest jakiś temat tabu i nie wolno o nim mówić swobodnie. Kuba jest cynikiem, ale nie cynicznym łgarzem- jak choćby J. Kaczyński.
Cham- z chamstwem mniej kojarzy mi się pytanie o sprawy intymne i dogadywanie, a bardziej mówienie w oczy nieprawdy i tworzenie kolejnych tabu.
Arogant- kto nie wyczuwa sympatyczności tego pana, musi obracać się wśród osób bardzo… ekhm… sztywnych.
Poprawny politycznie- zarzut kompletnie z tyłka wyssany. Czy to lewica, czy prawica, czy PO, czy PiS- pod ostrzem satyry Kuby znalazły się już chyba wszystkie opcje. Co nie oznacza, że Kuba musi silić się nieszczerze na równy poziom satyry odnośnie każdej partii, by udawać, że nie ma żadnych poglądów.
Zbytnia pewność siebie- niech ktoś mi powie, kto ma prawo mierzyć pewność siebie i na jakiej podstawie ją mierzy.
Obraża- nie wszystko i wszystkich, ale głupotę i obłudę- kto nie kuma, proszę czytać wyżej.
Katolicy- a raczej mohery- to szczególna grupa katotalibów, którzy nie mają ani grama autoironii i za wszystko są w stanie pozwać satyryka (i nie tylko) do sądu.
Obsesja na punkcie seksu- badania naukowe dawno udowodniły, że zdecydowana większość facetów z racji biologicznych myśli o seksie bardzo często. Kuba jest więc zdrowy. Kto lubi tłumić tę kwestię- na zdrowie. Choć sugerowałbym poluzować poślady.
Co innego, że Wojewódzki mógłby zapraszać częściej ciekawsze osoby. Niestety, Polska to nadal w dużej mierze kraj dość zacofany mentalnie, i nie każdy chce wystąpić u „kretyna”.
Tak się złożyło, że zajrzałem na serwis Plotek.pl. Niech stracę. Natknąłem się na newsa o tym, iż Kuba może wylecieć z TVN, ponieważ oglądalność spadła o milion widzów.
W komentarzach? Pełno jadu. Kuba jest otóż debilem, kretynem, niedorozwojem, jest prymitywny, chamski, arogancki, poprawny politycznie (sic), i za bardzo pewny siebie. Obraża wszystko i wszystkich, a w szczególności katolików. No i poza tym- ma obsesję na punkcie seksu.
Zajmę się wszystkimi zarzutami po kolei.
Debil- to osoba, która nie rozumie Wojewódzkiego i jego humoru.
Kretyn- podobnie, choć kojarzy mi się jeszcze z osobą, która przyzwyczajona jest za bardzo do konwencji i schematów (taki staruch, a o seksie gada! A tak się wydurnia!)
Niedorozwój- mieszanka dwóch wspomnianych, z tym, że niedorozwój powoduje, iż człowiek nie odróżnia ironii od słów wypowiedzianych poważnie- „pajacowanie” zaś i luźną formę programu traktuje jako objaw głupoty i niedorosłości prowadzącego.
Prymitywny- prymitywne, to może być „myślenie”, że jest jakiś temat tabu i nie wolno o nim mówić swobodnie. Kuba jest cynikiem, ale nie cynicznym łgarzem- jak choćby J. Kaczyński.
Cham- z chamstwem mniej kojarzy mi się pytanie o sprawy intymne i dogadywanie, a bardziej mówienie w oczy nieprawdy i tworzenie kolejnych tabu.
Arogant- kto nie wyczuwa sympatyczności tego pana, musi obracać się wśród osób bardzo… ekhm… sztywnych.
Poprawny politycznie- zarzut kompletnie z tyłka wyssany. Czy to lewica, czy prawica, czy PO, czy PiS- pod ostrzem satyry Kuby znalazły się już chyba wszystkie opcje. Co nie oznacza, że Kuba musi silić się nieszczerze na równy poziom satyry odnośnie każdej partii, by udawać, że nie ma żadnych poglądów.
Zbytnia pewność siebie- niech ktoś mi powie, kto ma prawo mierzyć pewność siebie i na jakiej podstawie ją mierzy.
Obraża- nie wszystko i wszystkich, ale głupotę i obłudę- kto nie kuma, proszę czytać wyżej.
Katolicy- a raczej mohery- to szczególna grupa katotalibów, którzy nie mają ani grama autoironii i za wszystko są w stanie pozwać satyryka (i nie tylko) do sądu.
Obsesja na punkcie seksu- badania naukowe dawno udowodniły, że zdecydowana większość facetów z racji biologicznych myśli o seksie bardzo często. Kuba jest więc zdrowy. Kto lubi tłumić tę kwestię- na zdrowie. Choć sugerowałbym poluzować poślady.
Co innego, że Wojewódzki mógłby zapraszać częściej ciekawsze osoby. Niestety, Polska to nadal w dużej mierze kraj dość zacofany mentalnie, i nie każdy chce wystąpić u „kretyna”.
piątek, 31 grudnia 2010
Podsumowanko 2010.
Roczek 2010 przeleciał jak z biczyka trzasnął. Pamiętam, jakby to wczoraj za okienkiem trzaskały petardki, a ja, tym razem połączony ze światkiem tylko w sposobik wirtualny, witałem mijający teraz roczek nową paczuszką papierosków. Może tak malutkie podsumowanko?
Ale już bez jajeczek. Ten rok, przyznajcie, nie zapowiadał się rewelacyjnie. W żadnym sensie. Czy przypadkiem seria tragedii nie zaczęła się od katastrofy w Smoleńsku? Tak, to wtedy właściwie cały świat wstrzymał oddech, a Putinowi, wg Gazety Polskiej, spadł Tupolew z serca.
Polska wstrzymała oddech najbardziej, co było naturalną reakcją- dobrze, że w porę zjawili się lekarze, ponieważ uszkodzenie mózgu było bliskie. Reanimację zaczął Dziwisz, dokończyli ją Wojewódzki z Figurskim. Hello! Tragedia tragedią, Lech Kaczyński był w sumie dobrym człowiekiem, ale śmierć w tragicznych okolicznościach nie zmazuje politycznych osiągnięć… albo ich braku.
Nie wiem, czy jest mi dane roztrząsać te wszystkie wydarzenia… czy nie jest to przypadkiem wywoływanie wilka z lasu?
Mógłbym wspomnieć o Haiti, o tym, że jak trafnie zauważył mój kolega z tego bloga http://lionofjudah22.bloog.pl/id,328449545,title,2010,index.html, Watykan nawoływał do pomocy wszystkie kraje, a później zapewne organizował msze dziękczynne z tysiącem… tac. Sam dodałbym jeszcze własną refleksję- jak katolicy wytłumaczą śmierć tylu niewinnych ludzi? Ruchy tektoniczne, fakt. Niezależne od ludzkich działań, mają miejsce od początków planety (no, prawie). Kto tak zaprojektował Ziemię? Czy ludzie mają być wszystko wiedzący? Dobrze, że w ogóle wiemy o tych ruchach, tak samo jak o tym, że to nie Ziemia jest środkiem kosmosu.
Z resztą spójrzcie na wspomnianego bloga, bo mi nie chce się zbierać tego wszystkiego do kupy.
Dodałbym jeszcze Łukaszenkę, który Białoruś traktuje jak sklep monopolowy, podpalając sklepy konkurentów. Dodałbym Chodorkowskiego, wobec którego wczoraj zapadła decyzja o zesłaniu na Syberię. Dodałbym fakt, że to wszystko układa mi się w niepokojącą całość, choć mam nadzieję, że fani Gazety Polskiej i Naszego Dziennika mimo wszystko wyolbrzymiają.
No tak, zmarł Leslie Nielsen, mój ulubiony aktor komediowy. Składam mu hołd za wszystkie części „Nagiej Broni”, za „Szklanką po łapkach”, oraz „Ściąganego”. Zapewne miał też inne role, ale moja ignorancja przewyższyła własne zamiłowanie do tego wspaniałego komika.
Więcej rzeczy nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję. Proszę nowy rok o dobrą nutę i rozweselenie.
Ale już bez jajeczek. Ten rok, przyznajcie, nie zapowiadał się rewelacyjnie. W żadnym sensie. Czy przypadkiem seria tragedii nie zaczęła się od katastrofy w Smoleńsku? Tak, to wtedy właściwie cały świat wstrzymał oddech, a Putinowi, wg Gazety Polskiej, spadł Tupolew z serca.
Polska wstrzymała oddech najbardziej, co było naturalną reakcją- dobrze, że w porę zjawili się lekarze, ponieważ uszkodzenie mózgu było bliskie. Reanimację zaczął Dziwisz, dokończyli ją Wojewódzki z Figurskim. Hello! Tragedia tragedią, Lech Kaczyński był w sumie dobrym człowiekiem, ale śmierć w tragicznych okolicznościach nie zmazuje politycznych osiągnięć… albo ich braku.
Nie wiem, czy jest mi dane roztrząsać te wszystkie wydarzenia… czy nie jest to przypadkiem wywoływanie wilka z lasu?
Mógłbym wspomnieć o Haiti, o tym, że jak trafnie zauważył mój kolega z tego bloga http://lionofjudah22.bloog.pl/id,328449545,title,2010,index.html, Watykan nawoływał do pomocy wszystkie kraje, a później zapewne organizował msze dziękczynne z tysiącem… tac. Sam dodałbym jeszcze własną refleksję- jak katolicy wytłumaczą śmierć tylu niewinnych ludzi? Ruchy tektoniczne, fakt. Niezależne od ludzkich działań, mają miejsce od początków planety (no, prawie). Kto tak zaprojektował Ziemię? Czy ludzie mają być wszystko wiedzący? Dobrze, że w ogóle wiemy o tych ruchach, tak samo jak o tym, że to nie Ziemia jest środkiem kosmosu.
Z resztą spójrzcie na wspomnianego bloga, bo mi nie chce się zbierać tego wszystkiego do kupy.
Dodałbym jeszcze Łukaszenkę, który Białoruś traktuje jak sklep monopolowy, podpalając sklepy konkurentów. Dodałbym Chodorkowskiego, wobec którego wczoraj zapadła decyzja o zesłaniu na Syberię. Dodałbym fakt, że to wszystko układa mi się w niepokojącą całość, choć mam nadzieję, że fani Gazety Polskiej i Naszego Dziennika mimo wszystko wyolbrzymiają.
No tak, zmarł Leslie Nielsen, mój ulubiony aktor komediowy. Składam mu hołd za wszystkie części „Nagiej Broni”, za „Szklanką po łapkach”, oraz „Ściąganego”. Zapewne miał też inne role, ale moja ignorancja przewyższyła własne zamiłowanie do tego wspaniałego komika.
Więcej rzeczy nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję. Proszę nowy rok o dobrą nutę i rozweselenie.
wtorek, 14 grudnia 2010
Grzeszność seksu w pigułce
Panowie mucho nie gadają o seksie- bo o seksie się nie mówi, seks się uprawia.
To chyba jasne, że nikt nie komentuje schabowych. Kotlety się robi, a następnie konsumuje.
Ot, uniwersalny szablon.
Ale czy analogia trafna? Owszem. Oczywiście pod warunkiem, że jest się odpowiednio grzesznym- wtedy seks spokojnie można przyrównać do jedzenia. Wszak już prekursor purytanizmu Dżizes mawiał, iż nawet spojrzenie (pożądliwe) na kobietę, jest ogromnym grzechem.
Kobieta zostaje w ten sposób zgwałcona, całe szczęście tylko w wyobraźni.
Nasz katolicki naród właśnie z tej przyczyny stanowi swoisty ewenement. Co drugi mijany na ulicy facet wspomaga się psem z powodu braku narządów wzrokowych. Co trzeci pozbawiony jest ręki, choć nie likwiduje to nadal ryzyka grzesznych występków. Rzadko zdarzają się przecież bohaterowie zdolni bez pomocy jednej łapy uciąć sobie drugą.
I tak, wśród oparów kadzidełkowego absurdu, docieramy do sedna. Albowiem brak oczu oraz rąk jest równie metaforyczny, co porażające mądrością przesłanie Dżizesa. Biedaczek zapomniał niestety, iż ostatecznym źródłem grzechu jest notabene… mózg. Ale w końcu- jeśli ktoś bierze sobie do serca słowa Dżizesa, brak wspomnianego narządu niebezpiecznie traci na alegoryczności…
No, ale do rzeczy. Tak, do rzeczy- które nomen omen, trzeba w końcu kiedyś zdjąć. Z siebie, z kogoś, a nierzadko i z siebie wzajemnie. Trzymając się wiernie zasady w myśl której o seksie się nie gada, postanowiłem nieco o nim napisać. Że tak górnolotnie skrobnę, kultura chrześcijańska zbombardowała nas idiotycznym podejściem
do seksualności człowieka. Pozostawiła po sobie miny, które, gdy nadepnie się na nie, robią z homo sapiens dwie połowy. Jedną połową jest jego zupełnie niematerialna dusza, drugą zaś- doczesne i grzeszne ciało. Brak jest tutaj koordynacji- albowiem tak, jak jajecznicę powinno się jeść wyłącznie ze smażoną cebulką- tak seks wolno uprawiać jedynie w najgłębszej miłości, z formalną małżonką, w celu prokreacji, bez kombinacji, najlepiej po ciemku oraz z zasłoniętym obliczem zawsze dziewicy.
I kto tutaj instrumentalizuje seks?!
Chrześcijaństwo, przypisując przyrodzie boskie autorstwo, podobnie jak inne aspekty życia, seks sprowadziło do wąskiej definicji z jedynym celem. Dobrze, że obok narządów płciowych restrykcjami nie zostały objęte pozostałe- nie wyobrażam sobie używania rąk wyłącznie w celu noszenia zakupów, nóg tylko do chodzenia, a mózgu jedynie do płodzenia sarkastycznych felietonów podobnych do tego, który teraz czytacie.
„Seks jest niezwykle ważny”- ktoś powie. Rzecz jasna! Generalnie seksualność jest kluczem. Gdyby nie penis i wagina, nie byłoby nie tylko ludzkości! Ale idźmy dalej- lapidarnie rzecz ujmując, w seks człowiek angażuje o wiele więcej narządów i mięśni; mało tego, bierze w nim udział również wypełniacz czaszki!
Ech, ta szatańska biologia. Przez nią człek uświadamia sobie, że jest zdeterminowany
do przekazywania dalej genów. Na dodatek nie ma chęci na czczenie bóstwa-ewolucji, które działa nazbyt często ślepo. Zachęca do rozmnażania się poprzez seksualną przyjemność i rozwija mózgownicę do tego stopnia, że człowiek nie musi martwić się przeludnieniem planety.
Chciałoby się rzec: nie banalizujmy seksu! Wszak jest w nim mnóstwo piękna. Nie jest to sfera na tyle złożona, by nie móc jej ogarnąć, ale na tyle, aby podziwiać ją i takie tam. Na pewno nie tylko ja widzę stan pośredni pomiędzy totalną dżunglą a podświadomym poniżaniem seksualności.
Śmiercią naszego gatunku nie warto natomiast się przejmować. Antykoncepcja i homoseksualizm pojawiły się wieki wieków przed celibatem księży.
To chyba jasne, że nikt nie komentuje schabowych. Kotlety się robi, a następnie konsumuje.
Ot, uniwersalny szablon.
Ale czy analogia trafna? Owszem. Oczywiście pod warunkiem, że jest się odpowiednio grzesznym- wtedy seks spokojnie można przyrównać do jedzenia. Wszak już prekursor purytanizmu Dżizes mawiał, iż nawet spojrzenie (pożądliwe) na kobietę, jest ogromnym grzechem.
Kobieta zostaje w ten sposób zgwałcona, całe szczęście tylko w wyobraźni.
Nasz katolicki naród właśnie z tej przyczyny stanowi swoisty ewenement. Co drugi mijany na ulicy facet wspomaga się psem z powodu braku narządów wzrokowych. Co trzeci pozbawiony jest ręki, choć nie likwiduje to nadal ryzyka grzesznych występków. Rzadko zdarzają się przecież bohaterowie zdolni bez pomocy jednej łapy uciąć sobie drugą.
I tak, wśród oparów kadzidełkowego absurdu, docieramy do sedna. Albowiem brak oczu oraz rąk jest równie metaforyczny, co porażające mądrością przesłanie Dżizesa. Biedaczek zapomniał niestety, iż ostatecznym źródłem grzechu jest notabene… mózg. Ale w końcu- jeśli ktoś bierze sobie do serca słowa Dżizesa, brak wspomnianego narządu niebezpiecznie traci na alegoryczności…
No, ale do rzeczy. Tak, do rzeczy- które nomen omen, trzeba w końcu kiedyś zdjąć. Z siebie, z kogoś, a nierzadko i z siebie wzajemnie. Trzymając się wiernie zasady w myśl której o seksie się nie gada, postanowiłem nieco o nim napisać. Że tak górnolotnie skrobnę, kultura chrześcijańska zbombardowała nas idiotycznym podejściem
do seksualności człowieka. Pozostawiła po sobie miny, które, gdy nadepnie się na nie, robią z homo sapiens dwie połowy. Jedną połową jest jego zupełnie niematerialna dusza, drugą zaś- doczesne i grzeszne ciało. Brak jest tutaj koordynacji- albowiem tak, jak jajecznicę powinno się jeść wyłącznie ze smażoną cebulką- tak seks wolno uprawiać jedynie w najgłębszej miłości, z formalną małżonką, w celu prokreacji, bez kombinacji, najlepiej po ciemku oraz z zasłoniętym obliczem zawsze dziewicy.
I kto tutaj instrumentalizuje seks?!
Chrześcijaństwo, przypisując przyrodzie boskie autorstwo, podobnie jak inne aspekty życia, seks sprowadziło do wąskiej definicji z jedynym celem. Dobrze, że obok narządów płciowych restrykcjami nie zostały objęte pozostałe- nie wyobrażam sobie używania rąk wyłącznie w celu noszenia zakupów, nóg tylko do chodzenia, a mózgu jedynie do płodzenia sarkastycznych felietonów podobnych do tego, który teraz czytacie.
„Seks jest niezwykle ważny”- ktoś powie. Rzecz jasna! Generalnie seksualność jest kluczem. Gdyby nie penis i wagina, nie byłoby nie tylko ludzkości! Ale idźmy dalej- lapidarnie rzecz ujmując, w seks człowiek angażuje o wiele więcej narządów i mięśni; mało tego, bierze w nim udział również wypełniacz czaszki!
Ech, ta szatańska biologia. Przez nią człek uświadamia sobie, że jest zdeterminowany
do przekazywania dalej genów. Na dodatek nie ma chęci na czczenie bóstwa-ewolucji, które działa nazbyt często ślepo. Zachęca do rozmnażania się poprzez seksualną przyjemność i rozwija mózgownicę do tego stopnia, że człowiek nie musi martwić się przeludnieniem planety.
Chciałoby się rzec: nie banalizujmy seksu! Wszak jest w nim mnóstwo piękna. Nie jest to sfera na tyle złożona, by nie móc jej ogarnąć, ale na tyle, aby podziwiać ją i takie tam. Na pewno nie tylko ja widzę stan pośredni pomiędzy totalną dżunglą a podświadomym poniżaniem seksualności.
Śmiercią naszego gatunku nie warto natomiast się przejmować. Antykoncepcja i homoseksualizm pojawiły się wieki wieków przed celibatem księży.
poniedziałek, 25 października 2010
Komentarz do paszkwila.
Poniżej link do paszkwila, a jeszcze niżej ów komentarz.
http://jarus.salon24.pl/231207,richard-dawkins-studium-choroby
Powiedzieć o autorze tego obleśnego, prymitywnego artykułu, że jest racjonalnie myślącym człowiekiem byłoby czymś głupim. Dawkins występuje jako głos naukowca, a nie nauki- a przy tym jako człowieka, który myśli racjonalnie, ponieważ do tego skłania go jego profesja. Jednakże Dawkins nie stosuje racjonalizmu wybiórczo. W obliczu jego ostatniego wystąpienia tylko kretyn może więc powiedzieć, że Dawkins jest wariatem. Peter Berger jako socjolog religii może rozpatrywać najbardziej zawiłe problemy animizmu, a Dawkins w swojej książce skoncentrował się na samym sednie- istnieniu boga. Niestety, krytycy Dawkinsa zachowują się, jakby w ogóle nie czytali jego książki. Z tej racji, ze Dawkins nie owija w bawełnę, nazywają go wioskowym ateistą. Rzecz jasna Richard odniósł się do tego terminu w swojej książce i kompletnie go zmiażdżył- niestety, autor nie czytał zapewne Dawkinsa, ponieważ książek wariatów się przecież nie czyta.
Wyznawcy Dawkinsa- stykam się kolejny raz z tym pojęciem. Oczywiście, Dawkins jest dla mnie nieomylny- rzecz jasna, nie może się mylić. Każdy jego dogmat przyjmuję głęboko do serca, całuję okładkę Boga Urojonego i… i co jeszcze? Oczywiście gdy widzę parodię jego wywiadów na YouTube, wściekam się niemiłosiernie i obrzucam komediantów klątwami. Oto cały sens życia konformistów takich, jak autor obleśnego artykułu- zrównać kogoś do poziomu oponentów, gdy ten promuje swoje poglądy z zaangażowaniem. Samo zaangażowanie w szerzenie poglądów powoduje przecież, że można to nazwać religią, prawda? A autor jest wyznawcą… niech zgadnę, demagogii?
Czy Dawkins skupiał się wyłącznie na tym, że Ratzinger jako młody chłopiec wstąpił do Hitlerjugend? Oczywiście, że nie- uznał nawet sam, iż jest to raczej poboczny wątek, ale skoro papież obwinił ateistów za zbrodnie, Dawkins użył podobnej linii rozumowania. Czy teraz już wszystko zrozumiałe, autorze? Kwestia finansowania wizyt- no cóż- a jakie to szczególne relacje międzypaństwowe wiążą Watykan z pozostałymi krajami? Czyżby eksport i import wibratorów sprzedawanych zaraz obok obrazków świętej zawsze dziewicy? Papież jest głową państwa (Mussolini się kłania), lecz przede wszystkim głową Kościoła. Katolicy mogą finansować jego wizyty, więc nie ma co rozpisywać się o głowach NORMALNYCH państw. Dawkins nie jest poważnym człowiekiem, kiedy wymienia swoje zarzuty przeciwko papieżowi; autor nawet ich nie przytoczył, bo i po co? Wariat Dawkins obwinił papieża za Hitlerjugend.
Czy Paparatzi nie pasował zbytnio do tej nazistowskiej organizacji poprzez swoją katolickość? Cóż… jasne, że tak! Chyba, że niemal doktrynalny antysemityzm Kościoła to tylko wymysł żydo-liberało-komucho-masonów. No tak, zapomniałem- Kościół jest bez winy, a Ratzinger nie miał pojęcia o tym, że Żydzi zabili Chrystusa. Nie rozumiem natomiast już zupełnie, o co autorowi chodzi w tym porównaniu do dziadka Tuska- dziadka z Wehrmachtu. Otóż odkrywanie prawdy o życiorysie czyichś przodków nie przystaje już do naszych czasów- to obrzydliwe, i akceptowalne tylko dla tych, którzy wielbią oryginalną wersję dekalogu. Pan jasno tam wskazuje, iż każe potomków za winy ich rodziców. Ratzi SAM znalazł się w Hitlerjugend. Nie jego rodzice. I na tym chyba poprzestanę, bo i po co analizować jeden z kilkunastu zarzutów, z którego obleśny autor zrobił główny i niemal jedyny.
Czy Dawkinsa i Urbana coś łączy? Na pewno nie łączy ich przeszłość. I tutaj pozostawiam do przemyślenia, czy aby do stwierdzenia, że papież jest „obleśnym krętaczem i protektorem pedofilów” potrzeba zamiłowania do sowietów. Myślę, że wystarczy po prostu zapoznać się z pewnymi faktami, o których milczą, lub przebąkiwują coś pod nosem polskie media głównego nurtu. Wystarczy po prostu wiedza, i nie zasłanianie się, że z Kościoła robi się kata, podczas gdy on jest czysty jak łza. Wszystko spisek!
Dawkins to niegroźny wariat? Sądząc po uprawianej przez autora demagogii, jest ówże autor… demagogiem. Całe szczęście niegroźnym, bo nie wpływowym.
http://jarus.salon24.pl/231207,richard-dawkins-studium-choroby
Powiedzieć o autorze tego obleśnego, prymitywnego artykułu, że jest racjonalnie myślącym człowiekiem byłoby czymś głupim. Dawkins występuje jako głos naukowca, a nie nauki- a przy tym jako człowieka, który myśli racjonalnie, ponieważ do tego skłania go jego profesja. Jednakże Dawkins nie stosuje racjonalizmu wybiórczo. W obliczu jego ostatniego wystąpienia tylko kretyn może więc powiedzieć, że Dawkins jest wariatem. Peter Berger jako socjolog religii może rozpatrywać najbardziej zawiłe problemy animizmu, a Dawkins w swojej książce skoncentrował się na samym sednie- istnieniu boga. Niestety, krytycy Dawkinsa zachowują się, jakby w ogóle nie czytali jego książki. Z tej racji, ze Dawkins nie owija w bawełnę, nazywają go wioskowym ateistą. Rzecz jasna Richard odniósł się do tego terminu w swojej książce i kompletnie go zmiażdżył- niestety, autor nie czytał zapewne Dawkinsa, ponieważ książek wariatów się przecież nie czyta.
Wyznawcy Dawkinsa- stykam się kolejny raz z tym pojęciem. Oczywiście, Dawkins jest dla mnie nieomylny- rzecz jasna, nie może się mylić. Każdy jego dogmat przyjmuję głęboko do serca, całuję okładkę Boga Urojonego i… i co jeszcze? Oczywiście gdy widzę parodię jego wywiadów na YouTube, wściekam się niemiłosiernie i obrzucam komediantów klątwami. Oto cały sens życia konformistów takich, jak autor obleśnego artykułu- zrównać kogoś do poziomu oponentów, gdy ten promuje swoje poglądy z zaangażowaniem. Samo zaangażowanie w szerzenie poglądów powoduje przecież, że można to nazwać religią, prawda? A autor jest wyznawcą… niech zgadnę, demagogii?
Czy Dawkins skupiał się wyłącznie na tym, że Ratzinger jako młody chłopiec wstąpił do Hitlerjugend? Oczywiście, że nie- uznał nawet sam, iż jest to raczej poboczny wątek, ale skoro papież obwinił ateistów za zbrodnie, Dawkins użył podobnej linii rozumowania. Czy teraz już wszystko zrozumiałe, autorze? Kwestia finansowania wizyt- no cóż- a jakie to szczególne relacje międzypaństwowe wiążą Watykan z pozostałymi krajami? Czyżby eksport i import wibratorów sprzedawanych zaraz obok obrazków świętej zawsze dziewicy? Papież jest głową państwa (Mussolini się kłania), lecz przede wszystkim głową Kościoła. Katolicy mogą finansować jego wizyty, więc nie ma co rozpisywać się o głowach NORMALNYCH państw. Dawkins nie jest poważnym człowiekiem, kiedy wymienia swoje zarzuty przeciwko papieżowi; autor nawet ich nie przytoczył, bo i po co? Wariat Dawkins obwinił papieża za Hitlerjugend.
Czy Paparatzi nie pasował zbytnio do tej nazistowskiej organizacji poprzez swoją katolickość? Cóż… jasne, że tak! Chyba, że niemal doktrynalny antysemityzm Kościoła to tylko wymysł żydo-liberało-komucho-masonów. No tak, zapomniałem- Kościół jest bez winy, a Ratzinger nie miał pojęcia o tym, że Żydzi zabili Chrystusa. Nie rozumiem natomiast już zupełnie, o co autorowi chodzi w tym porównaniu do dziadka Tuska- dziadka z Wehrmachtu. Otóż odkrywanie prawdy o życiorysie czyichś przodków nie przystaje już do naszych czasów- to obrzydliwe, i akceptowalne tylko dla tych, którzy wielbią oryginalną wersję dekalogu. Pan jasno tam wskazuje, iż każe potomków za winy ich rodziców. Ratzi SAM znalazł się w Hitlerjugend. Nie jego rodzice. I na tym chyba poprzestanę, bo i po co analizować jeden z kilkunastu zarzutów, z którego obleśny autor zrobił główny i niemal jedyny.
Czy Dawkinsa i Urbana coś łączy? Na pewno nie łączy ich przeszłość. I tutaj pozostawiam do przemyślenia, czy aby do stwierdzenia, że papież jest „obleśnym krętaczem i protektorem pedofilów” potrzeba zamiłowania do sowietów. Myślę, że wystarczy po prostu zapoznać się z pewnymi faktami, o których milczą, lub przebąkiwują coś pod nosem polskie media głównego nurtu. Wystarczy po prostu wiedza, i nie zasłanianie się, że z Kościoła robi się kata, podczas gdy on jest czysty jak łza. Wszystko spisek!
Dawkins to niegroźny wariat? Sądząc po uprawianej przez autora demagogii, jest ówże autor… demagogiem. Całe szczęście niegroźnym, bo nie wpływowym.
Subskrybuj:
Posty (Atom)